ေ၀ဒနာရာသီခြင္
ႏႈတ္ဆက္ခဲြခြါ၊ေ၀းခဲ့ၾကာလည္း
ေတြးနယ္ထဲ၀ယ္၊ေ၀့လဲ၀ယ္ႏွင့္
`သူ`တယ္စုိးမိုး၊ဘယ္အညိႈးေၾကာင့္
မိ်ဳးမိ်ဳးေႏွာက္ယွက္၊လြမ္းေစရက္သည္
ေျပာတက္ျပီတည္း ။
ဘယ္ေရွ႕ေၾကာင္းကံ
ဘယ္သုိ႔ဖန္၍
ဘာေၾကာင့္ေၾကာက္ကန္
ျငင္းရက္ျပန္လည္း
ေတြးၾကည့္ဆဲေလ ။
ေ၀့၀ဲျဖဳတ္ေျခြ၊ေၾကြမ်က္ရည္ႏွင့္
ရက္ရွည္သည္`လြမ္း`၊မကုန္ခမ္းႏုိင္
တမႈိင္မိႈင္ေပါ့၊ေတြးငိုင္ရင္ေမာ
ဘယ္သေဘာလည္း၊ေစာေက်ာမတက္
အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ ။
မေနတက္ျပန္၊ေရစက္ကံညိႈး
ႏြမ္းလ်စုိးထိတ္၊တမ္းတစိတ္ေၾကာင့္
ညအိပ္ေယာင္ေအာ္၊သန္းေခါင္ေက်ာ္ခဲ့
မုိးလင္းခဲ့၏ ။
မုိးမင္းရုိက္ေဆာ္၊ႏွင္းလည္းေပ်ာ္ခဲ့
ေရာ္ရြက္ရင့္ေၾကြ၊ဥၾသေဆြလည္း
ၾကိမ္းဖန္ျပန္လမ္း၊ဘယ္မွန္းမသိ
ၾကိမ္ၾကိမ္ရွိခဲ့၊ေျပာင္းခဲ့ေပ
အလြမ္း ေႏြ,မုိး၊ေဆာင္းတစ္ရုိးကၽြတ္
ဘယ္ေတာ့လြတ္မယ္၊မသိတယ္ေလး
ရက္ရွည္ေဆြး၍ ေနဦးမည္......။
No comments:
Post a Comment