ခ်စ္သူလွမ္း၍ သာေသာေျမ

ေဆာင္း၀တ္လႊာႏွင္းဆမ္း၍

ေရွ႕လမ္းမွာတဲ့ ျမဴစုိင္းေ၀

ရႈ႕တုိင္းေလ ယဥ္ေပစြ။

 

လမ္း၀ဲယာ

စိမ္းပြင့္လႊာယာျပင္တန္းႏွင့္

ထေနာင္းနဲ႔ထန္း

တဲစခန္းငယ္တဲ့ စီရီ

သာေပသည္ ၀န္းက်င္ဘာ၀။

 

အညာေျမအလွ

တမာေတြရယ္က ညီညာတန္း။

 

ခင္တြယ္ရာစခန္း

ၾကင္နာသူအျပန္လမ္းမွာ

(...ကြယ္...)

အားရရႊင္လန္း.....။

ပန္းေရာင္ ည

အလြမ္းနဲ႔စိမ္ထားတာပါ
ႏွလုံးသားတစ္စုံလုံး...၊
ခုေတာ့....
ရင္ခုန္းႏႈန္းျမန္ခဲ့ရျပီ။

ေကာင္းကင္ဆီမွာ ႏွင္းခလုိ႔
မွိန္ဖ်ဖ်လက အရိပ္ထုိး
တိတ္တခုိးငုိခဲ့ရတဲ့ ည
ခုေတာ့.....
ျပဳံးစစနဲ႔ရယ္ေလ..။

သူလည္း ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ပါ့။

ခံစားေဖာ္ရွိမွ
ရွင္သန္ရမည့္ ခ်စ္ျခင္း
(...တကယ္ပါ...)
ဒီည.....
အျပစ္ကင္းလုိက္တာ..။

အဓိပၸါယ္မ်ားစြာသက္ေရာက္မႈနဲ႔
ယုံၾကည္ရာစြဲေနတဲ့
''merry christmas"
ပန္းႏုေရာင္အျပဳံးတစ္ပြင့္အတြက္ေပါ့
က်ေနာ္ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တယ္
ခ်စ္သူေရ......
........ေက်းဇူး.......။

ရင္လႈိင္းခက္ သံစဥ္

အျပဳံးႏွင့္ၾကိဳ

ရင္တြင္ခုိလွမ္း

ခ်စ္သူ.....

အလြမ္းတုိ႔ ေျပပါေစ။

 အနမ္းႏွင့္ၾကိဳ

ရင္ခြင္ခုိနန္း

ခ်စ္သူ.....

စိတ္လက္ခ်မ္းေျမ႕ ၾကည္သာေစ။

 တီးတုိးဖြဲ႔ဆုိ

ႏွစ္ကုိယ္ရႊင္လန္း

ခ်စ္သူ.....

ေသာကခမ္း၍ ေအးပါေစ။

 အေ၀းဘ၀ ေႏြ

ေဆာင္းညေျမမွာ ေျခသံတိတ္ေစသား၊

ေထြးေပြ႔ထားလွ်က္ အၾကင္နာပုိ

ရင္...ရင္မွာခုိ၍ ေပ်ာ္ေစသား.....။

ၾကင္...ၾကင္နာသူမို႔ မခြဲႏုိင္အား.....။

ေလာင္းရိပ္

က်င္နာျခင္းျမဲဖုိ႔
အျမစ္စြဲျပီးသား သံေယာဇဥ္တစ္စကုိပဲ
ခဏခဏ ေရေလာင္းေနမိတယ္
က်ေနာ္လြန္မလား....?၊
ကာလေတြရွည္လ်ားတဲ့အခါ
အရိပ္၀င္ခုိမိတဲ့ သစ္ပင္က
"အလြမ္းေတြ"ေျခြခ်ျခင္းခံခဲ့ရလုိ႔ပါ။

ကုိယ့္ဒူးကုိယ္ေတာင္
ယုံလုိ႔မရတဲ့ေလာကထဲ
မ်က္ေစ့သငယ္နားသငယ္ ျဖစ္မည္စုိးလုိ႔
လက္တဲြေဖာ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးမိတာပါ
ဒါေပမယ့္.....
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ေခ်ာင္းကျခားဆဲပဲ။

ဆုံေတြ႔ခြင္မကင္းေပမယ့္
အေပ်ာ္ေန႔ေတြကင္းတာေတာ့ ၾကာေပါ့ေလ
ထာ၀ရေႏြခ်ည္းမဟုတ္ေပမယ့္
မၾကာခဏ ေ၀ျပီး ေၾကြေနရသူမို႔
ပန္းျဖစ္ရတာေတာင္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိပ္ဘ၀င္မက်ခ်င္ေတာ့ဘူး။

၀တ္မႈံနဲ႔ကင္းကင္းေနႏုိင္ရင္ေပါ့
"သမုဒယ"ဆုိတဲ့ ပ်ိဳးခင္းကုိ
အျမစ္မက်န္ရွင္းပစ္တာ ၾကာပါ့။
ခုေတာ့.....
၀တ္မႈံကူးမွ လွမည့္ဘ၀မုိ႔
ေပါင္းျမတ္ကုိပဲရွင္းရင္း
သံေယာဇဥ္ ေျမေထာင္ေျမွာက္ျခင္းအမႈကုိသာ
(...က်ေနာ္...)
ျပဳေနရတယ္ေလ....။

ေ၀ဒနာလူ

ေရွာင္လည္း မေ၀း

ေျပးလည္း မလြတ္

သမုဒိနစ္ကၽြံ

အလြမ္း၀န္ပိ

အကၽြမ္းတ၀င္ရွိေန...။

အျမင္,အၾကား

ခံစားသိ,အေတြး

တေရးေရးထင္

သူ႔အသြင္သူ႔စကား

ျမင္ေယာင္ၾကားမိ

ေဆြးရင္ပိေန

ေျမ႔ေျမ႔ေက်ေပါ့။

ေတြ႔...ေတြ႔ေလမလား

ေမွ်ာ္လင့္အားႏွင့္

ေန႔...ေန႔ေတြကုန္

ရင္ေမာရုံပဲ

ေ၀းေနဆဲေလ...။

ေမွ်ာ္လည္းမလာ

ရွာလည္းမေတြ႔

ျပန္လည္းမဆုံ

ရင္အုံႏြမ္းခ်ိ

အလြမ္းမိမႈိင္း

သတိရတုိင္းေစ

တမ္းတေနမိ

သူမသိ.....။  

အလြမ္းေကာက္ေၾကာင္း

လြမ္း၍ဖုန္းဆက္

ေျပာမထြက္ျပန္

အလြမ္းဒဏ္ရင္မွာနစ္

ေဆြးေျမ႔စရာသည္အျဖစ္ကုိ

သူသိေစဖုိ႔ကုိယ္ၾကံေဆာင္

ဘယ္သူ၀န္ေဆာင္မလည္း-?။

 

အေနရယ္ေ၀း အေျခမေပးလုိ႔

လြမ္းပြင့္မေျခြ လြမ္းေနခြင့္ေ၀း

သည္၀ဋ္ေၾကြးေတြ

ဘယ္ေတာ့ေျပမလည္း-?

အလြမ္းေတြထဲ လြမ္းေနဆဲေပါ့။

 

ေဆြးေျမ႔ဗ်ာေပြ

စာလႊာေျခြမအား

စိမ္းျပီလား- ဟု

မွတ္မွားမထင္

လြမ္းခ်င္ခ်င္နဲ႔ လြမ္းေနရဲ႔။

 

မေမ့တက္ခ်င္

အေတြ႔ခက္လွ်င္ သတိတရ

လြမ္းသမွ်သူ

ရည္ရြယ္ငယ္မႉး ေမာင့္သဲဦးေပါ့၊

ဘယ္ေတာ့ဘယ္ခါ ဘယ္ေနရာျဖစ္

ေ၀ဒနာႏြံနစ္ လြမ္းေနျဖစ္သည္

ေ၀းရက္တာရွည္  ၾကာေသာေၾကာင့္....။ 

သမုဒယႏြယ္

မျဖစ္သင့္

မျဖစ္ထုိက္မွန္းလည္း 

သိရဲ႔၊

ဒါေပမယ့္...

ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

 

မခ်စ္သင့္

မခ်စ္ထုိက္မွန္းလည္း 

သိရဲ႔၊

ဒါေပမယ့္...

ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။

 

မနမ္းသင့္

မနမ္းထုိက္မွန္းလည္း 

သိရဲ႔၊

ဒါေပမယ့္...

နမ္းခဲ့မိတယ္။

 

ေျဖရန္မလြယ္ထုံးဖဲြ႔

ရုန္းမရတဲ့ရင္ခ်ည္ၾကိဳး

မုိက္မဲျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲလား

  (အခ်စ္ရယ္...)

ေရွ႔တစ္ဆင့္တုိးခဲ့မိျပန္ေပါ့ကြယ္...။

ရင္ကြဲသံစဥ္

ဖ်စ္..ကတည္းမည္

နင့္..ကတည္းေအာင့္

ရင္တေလွ်ာက္ က်င္

ဘယ္လုိသံစဥ္လည္း...?။

 

နစ္..ကတည္း ကၽြံ

ျငိမ့္..ကတည္း ေရာက္

ရင္တေလွ်ာက ၀င္

ဘယ္လုိသံစဥ္လည္း...?။

 

သိမ့္..ကတည္း တုန္

နဲ႔..ကတည္းတိမ္း

ရင္ယိမ္းယုိင္ခြင္

ဘယ္လုိသံစဥ္လည္း...?။

 

ေစြ႔..ကတည္း ေစြ

သဲ့..ကတည္း လႈပ္

ရင္ျမွဳတ္အုိင္ထြင္

ဘယ္လုိသံစဥ္လည္း...?။

အလြမ္းသဲ ည

မလာနဲ႔ေနာ္

အမိန္႔ေတာ္မွတ္

အေနခက္၏...။

ေ၀းရက္သေခ်ၤ လြမ္းေနရင္ထဲ

မေတြ႔ပဲေလ ေနရဲေပမယ့္

ဆုံခဲ့ေတြ႔ရက္ အနီးကပ္ေန႔

သူနဲ႔ေတြ႔စဥ္

မတြ႔ရင္ထဲ တစ္ရက္တည္းေတာင္

ရင္ကၽြမ္းေလာင္ေျမ႔

သိပ္ေအာင့္ေမ့၏။

ဘာလုပ္ေနလည္း

ဘယ္သြားမလည္းေလ

အေတြးေပြလွ်က္

သူ၏နီးပါး သူ႔အိမ္နားကုိ

မေယာင္မလည္ အေမွာင္ကြယ္ေရာက္

သူစိတ္ေကာက္မလား

စိုးရိမ္းအားငယ္ ေနာက္သုိ႔လည္ခဲ့။

တကယ္တကယ္

ဘယ္လုိေျဖမယ္ ဘယ္သုိ႔ေနရ

ရင္ေသာကေႏွာက္ ေသမေလာက္ေပါ့၊

ေတြ႔ခ်င္လွ်က္ အေတြ႔ခက္စြာ

ေ၀ဒနာကုိ ေျဖသာေစခ်စ္

ေမာင့္သဲျမစ္ရယ္

ခ်စ္၍တကယ္ အေဆြးသယ္ျဖစ္

သိပ္စိတ္ညစ္တယ္။

အေတြးနယ္နစ္ ည၏ျဖစ္စဥ္

ေငးေမာစဥ္ကြယ္ ျမင္ကြင္းက်ယ္တြင္

လ၀င္ၾကယ္ေပ်ာက္ မုိးေပါက္မသန္း

တိမ္းညဳိစန္းထ ဂယက္ၾကြ၍

ဘယ္သုိ႔သြားရ ေတြးမရျပီ

ေၾသာ္....

မေတြ႔ၾကသည့္

ဤညရာသီကုန္ခဲ၏...။

အလြမ္းေစရာ

လြမ္း၍ပူေဆြး

တေျမေ၀းေန

ေန႔ေန႔ညေတြ

တမ္းတေလတုိင္း

ရက္ေတြတု္င္းမွာ

ရတက္ေပြႏြမ္း

ေရႊရင္ကၽြမ္းေျမ႕

ဘယ္ေမ့မလည္း။

မေတြ႔လည္းေလ

ေ၀့၀ဲသီက်

မ်က္ရည္စႏွင့္

လွမ္းေမွ်ာ္တ,မွန္း

သဲဦးပန္းကုိ

သတိတရ  ရွိလွပါေၾကာင္း

ကဗ်ာေခ်ာင္းမွာ

စာလႊာတစ္ေၾကာင္း ေမွ်ာလုိက္သည္။

ငယ္ကၽြမ္း

အလွမ္းခက္၍

လြမ္းရက္အသေခ်ၤ

ၾကာေလမေမ့

မေတြ႔လည္း  လြမ္း

ေတြ႔လည္း  လြမ္းေပါ့။

တမ္းတမ္းတတ

မွန္းဆဘယ္ညာ

၀ဲယာေရွ႕ေနာက္

စိတ္ရူးေပါက္ရာ

ဟုိဒီမွာမ်ား

သူ-ရွိမလား ဟု

ရွာမိရဲ႕ကြယ္။

တကယ္တကယ္

ဘယ္၀ယ္ေျမာက္ေတာင္

စိတ္ေယာင္ေျခာက္ျခား

အိပ္မက္မ်ားလည္း

သူပဲစုိးမုိး  တစ္ေရးႏုိးခဲ့

မုိးလင္းခဲ့ေပါ့။

အိပ္ပ်က္ညေပါင္း

ရာေထာင္ေသာင္းမက

မ်ားခဲ့ရလည္း

လြမ္းတဲ့စိတ္ကဲ  ေျဖႏုိင္ခဲရဲ႕

ဟန္မူႏဲြ႔ေႏွာင္း  ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းကုိ

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ  လြမ္းဦးမည္။

မစၦာက်ဥ္ေရွာင္မ်ိဳးဂုဏ္ေဆာင္

ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ

အမ်ဳိးေကာင္းသၼီးအေပါင္းတုိ႔ေရ....။

မ်ိဳးမတူဇာတ္ျခား၊တေျမသားႏွင့္

အယူကဲြျပား၊ဘာသာျခားကုိ

ညြတ္တြားစိတ္ပင္။ကၽြမ္းမ၀င္နဲ႔

အိမ္သူ႔သခင္၊ခ်စ္သူလင္ဆုိ

ေျပာဖြယ္လုိဘူး၊ေရွာင္ခြါေ၀းေ၀း

ခင္မေရြးႏွင့္။

ဘာသာကဲြျပား၊မ်ဳိးတစ္ပါးကုိ

အိမ္သူ႔ၾကင္ေဖာ္၊ေရြးမိေသာ္က

ကုိယ့္ဇာတ္ကုိယ့္မ်ိဳး၊ဘာလူမ်ိဳးဟု

လက္ညွိဳးထိုးစရာ၊မရွိရွာသည့္

ရတနာရင္ေသြး၊ခင္ေလးေမြးလိမ့္။

ခင္ဦးခ်၍၊အထြဋ္တင္ရာ

ေစတီသာႏွင့္၊ေက်ာင္းကန္တန္ေဆာင္း

ဘုိးေမြေဟာင္းကုိ၊ထိန္းေက်ာင္းအစဥ္

ေစာင့္ေရွာက္ျပင္သည့္၊ဘာသာေသြးခ်စ္

ရင္ေသြးႏွစ္လည္း၊မထြန္းမေပၚ

ျမန္ျပည္ေပၚ၀ယ္၊ေရာင္၀ါထိန္က်င္း

ေထရလင္းသည္၊ျမဴႏွယ္ႏွင္းႏွယ္

ကြယ္လည္းကြယ္လိမ့္။

ထုိ႔ျပင္တ၀၊ေနမ်ဳိးသီဟ

သာကိယဟု၊မည္ထူးအထြဋ္

တင္က်ဴး၀ံ့သည့္၊မ်ိဳးသားဗမာ

တုိ႔ျမန္မာမ်ိဳး၊ကြယ္ေပ်ာက္ညွိဳးမွိန္

ကမၻာ့အိမ္၀ယ္၊ေနာင္ခ်ိန္ဘယ္မွာ

ဘယ္ေနရာဟု၊ရႈ႕စားၾကည့္ေမွ်ာ္

ေျမေသာ္မရ၊ေပ်ာက္ကြယ္ရလိမ့္။

တစ္ခါစဥ္းစား၊ေတြးမမွားနဲ႔

တုိ႔သာသနာ၊တုိ႔ဘာသာႏွင့္

တုိ႔ျပည္တုိ႔ရြာ၊တုိ႔အိမ္ယာကုိ

ဓြန္႔ၾကာတည္ေရး၊ေဆာင္ရြက္ေပးမွာ

ခင္ကေမြးဖြား၊သမီးသားမုိ႔

ခင္ေလးဆင္ျခင္၊မ်ဳိးတူလင္ႏွင့္

ဘာသာမမွား၊ကုိယ့္ျပည္သားကုိ

အိမ္သူၾကင္ေဖာ္၊ေရြးပါေသာ္က

ကမၻာေက်ာ္လႊမ္း၊ရင့္ဥဒါန္းနဲ႔

ဘာသာမေပ်ာက္၊မ်ိဳးမေပ်ာက္သည့္

မွတ္ေက်ာက္ျမန္မာ၊တင္၍သာတည္

တုိ႔တုိင္းျပည္လည္း၊ကမၻာလယ္၀ံ့

ဘယ္မလြင့္ပဲ၊အဓြန္႔ရွည္ရွည္

တည္၍ေနလိမ့္။

ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ

အမ်ိဳးေကာင္းသၼီးအေပါင္းတုိ႔ေရ.....။

ထက္ပါေရးရာ၊ေၾကာင္းမ်ားစြာကုိ

ေလးထားဆင္ျခင္၊လုိက္နာျပင္ေသာ္

ေနာင္စဥ္ေကာင္းေရး၊မ်ိဳးသားေသြးစစ္

ရင္ေသြးႏွစ္ကုိ၊၀မ္းႏွင့္လြယ္ကာ

ေမြးေပးရွာသည့္၊သားေကာင္းမိခင္

ထူးဂုဏ္တင္၍၊လူသားတာ၀န္

တုိင္းျပည္၀န္ကုိ၊အေက်အပြန္

ထမ္းရြက္ျပြန္ေသာ၊မိေကာင္းသၼီးျမတ္

ဂုဏ္ရနံ႔သည္၊လူ႔ရပ္လြန္ေက်ာ္

နတ္ထံေသာ္မက၊ဘ၀ဂ္ၾကေအာင္

ပ်ံ႕ပ်ံ႕ၾကဴေမႊး ၊ မႊးလိမ့္ေလး...။

==================
   မွတ္ခ်က္   ။       ။
မည္သည့္လူမ်ိဳး၊မည္သည့္ဘာသာကုိမွတိုက္ခုိက္လုိရင္းအလွ်င္းမရွိပါ။
ဗမာလူမ်ိဳး,အထူးသျဖင့္ျမန္မာအမ်ိဳးသၼီးမ်ားကုိယ့္လူမ်ိး,ကုိယ့္ဘာသာ,
ကုိယ့္သာသနာကုိခ်စ္တက္,ျမတ္ႏိုးတက္ေသာစိတ္မ်ားပုိမုိ
ရင့္သန္ပါေစျခင္းအက်ိဳးငွါ၎၊
ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးသည့္အေလွ်ာက္ေစာင့္ထိန္းသိမ္းႏုိင္ပါေစျခင္း
အက်ိဳးငွါ၎၊မိမိလူမ်ိဳး,မိမိဘာသာကုိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသည့္အတုိင္း
ထုိလူမ်ိဳးႏွင့္ထုိဘာသာတည္တန္႔ရာအမိျမန္မာျပည္ကုိ
အစဥ္သျဖင့္ေစာင့္ေရွာင့္ခ်င္သည့္ ၀ံသာႏုရကၡိတတရားမ်ား ဆထက္တပုိးေပၚေပါက္ျဖစ္ထြန္းပါေစျခင္းအက်ိဳးငွါ၎၊
တစ္ခါ....မိမိတုိ႔ကုိးကြယ္ရာအထြဋ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာျမတ္စြာ
ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္က်င့္သုံးေတာ္မူခဲ့ေသာ စရိယတရားသုံးပါးအနက္မွ ဥာတတၳစရိယ လမ္းစဥ္ကုိ
အတုယူက်င့္ၾကံႏုိင္ပါေစျခင္အက်ိဳးငွါ၎၊  ဤသုိ႔........ဤသုိ႔ေသာအက်ိဳးတရားမ်ားကုိရည္ေမွ်ာ္ရင္းစြဲျဖင့္ က်ေနာ္၏ဤကဗ်ာကုိဤစာမ်က္ႏွာထက္သုိ႔အသုံးေတာ္ခံတင္ျပ
လုိက္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။
အထူးအားျဖင့္ ဗမာလူမ်ိဳးႏွင့္ေထရ၀ါဒႏြယ္၀င္ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ားကုိသာ
ရည္ရြယ္ရင္းျဖစ္ပါေၾကာင္းရုိးသားစြာ၀န္ရင္းျဖစ္ပါသည္.....။

ဆန္႔က်င္ဘတ္

အလြမ္းေျမ႕႔ေျမ႔

တစ္ေန႔ေန႔ကုန္

ရင္အုံရႊင္လန္း

ေသာကႏြမ္းေျခက္

ေ၀ဒနာေပ်ာက္မည္

ေမွ်ာ္မွန္းသည္ပဲ

ေ၀းကြာဆဲခဏ

ထုိခ်ိန္ကေပါ့....။

ခုေတာ့ျဖင့္ကြယ္

အလြမ္းရယ္စုံ

ေန႔ေတြကုန္လည္း

ရင္အုံေမာပမ္း

ေသာကလန္းေ၀

ေ၀ဒနာေစေနာက္

ေကာက္ေကာက္လုိက္ပါ

မေျဖသာခဲ့

မ်က္ရည္ေစြလွ်က္  

တမ္းတဆဲ........။

သမုဒယ၏ ကပ္ပါးေကာင္

မသိကိန္းနဲ႔စခဲ့ရတဲ့ ဘ၀
သမုဒယမတြယ္ခင္ ကာလထိေပါ့
စိမ္းေနခဲ့မိတယ္ေလ
အလြမ္းနဲ႔....။

ဘ၀ရဲ႕ျခစ္စဥ္ သီအုိရီပဲလား-?
တစ္ေယာက္တည္းေနဖုိ႔ အားမရွိတဲ့အခါ
ထားမိတဲ့သံေယာဇဥ္တစ္စက
ရင္ကုိရုန္းမရေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္
ၾကည္းႏူးမေယာင္နဲ႔ေပါ့
အေယာင္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ သမုဒယ
ခုေတာ့...အလြမ္းဆိုတဲ့အမည္နာမနဲ႔
ရင္မွာေက်ာက္ခ်ေနရဲ႕။

ေရာက္ေလရာအရပ္၏ မ်က္ႏွာၾကက္တုိင္း
အုံ႔ဆုိင္းဖြဲ႔ေကာင္ကင္လုိ
သူမကုိပဲ ေမာ္ေမာ္ၾကည့္မိ။
ျမင္လုိက္ရသည့္အရာတုိင္း
    (...ရင္ကုိ....)
ၾကိဳးမ၀ုိင္းပဲအလဲထိုးမည့္
အလြမ္း၏ပစ္မွတ္ေတြခ်ည္းပဲ....။

ဘ၀ဇာတ္ခုံ

ဘုံဓေလ့

ၾကံဳေတြရ ဖုံဖုံမ်ားခဲ့ေပါ့

အေၾကာင္းရင္းကုန္

အေပါင္းသင္းလည္း စုံသည္ေလ

ၾကဳံေလသည့္ ဘ၀။

 

သမုဒယ ႏုရြထန္တ်ာ

ေတးသီကာ သီဆုိျငီး

အႏုသယခရီး သံသရာ

ဖန္ခါခါလည္ခဲ့ရ။

 

ဆႏၵ,ဘ၀

ၾကဳံခဲ့ရ ရႊင္ျမဴးေပ်ာ္၊

မၾကဳံေသာ္ ၾကိတ္ႏုိင္မခဲ

နစ္ေခ်ေပါ့ ေသာက၀ဲ။

 

သံသရာထဲ ဤခရီးေသာင္မွာ

ငုတ္ေကာင္ပမာ ေျခကျမဲ။

 

ခင္တြယ္ရာမြဲ

စဥ္မျမဲ "အနိစၥာ"

"အ၀ိဇၨာ"စိတ္မွာစြဲ

ၾကိတ္ခါလည္း ငုိဘူးသည္၊

ဥပါဒါန္ျမဲ ၾသဃ၀ဲဤ္ေျမမဟီမွာ

"ကံ"ေမြ႔ရာ ေတြ႔ကရာအကုန္စြဲ

လုံးခ်ာလည္ဆဲ....။  

၁၅၀၀ အလြန္

တကယ္ပါ

ၾကည္ႏူးခြင့္ကသိပါမရွည္လ်ားခဲ့ဘူး။

ကာလၾကာျဖစ္တည္ခဲ့သံေယာဇဥ္

အသိမွတ္ျပဳ၍မၾကာေသးခင္အဆုံးသတ္

အျငိဳးနဲ႔ထားရစ္ခဲ့တာလည္းမဟုတ္

အမုန္းနဲ႔ထားရစ္ခ့တာလည္းမဟုတ္

နားလည္ေသာအသိတစ္စုံ

ကုိယ္စီရင္အုံမွာၾကီးထြား

မျဖစ္ႏုိင္သည့္

သဘာ၀တရားကုလက္ေျမွာက္

သူမႏွင့္က်ေနာ္

သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္လုိျဖစ္ခဲ့ၾက

သူမကတစ္ဘ၀

က်ေနာ္ကတစ္ေနရာ

ေတာ္သလုိသာေနၾကရင္း

သံေယာဇဥ္ၾကြင္းကုိရွင္းထုပ္

ဘ၀၏သရုပ္ကုိပုံေဖာ္

ႏွစ္ေတြလည္းအေတာ္ၾကာခဲ့ရဲ႔။

ဒီလုိနဲ႔အျမွင္မျပတ္

ရင္ခက္ႏြယ္ၾကိဳးကုိအမည္ေျပာင္း

အားမသန္လုိ႔

မာန္းေစာင္းေတာ့မည့္ဘ၀ထဲ

အျဖဴေရာင္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကုိပဲ

(...က်ေနာ္...)

အမိအရလုိက္ဆြဲေနမိတယ္....။ 

အုံ႔ပုန္း

မခံစားတက္သူ-ဟု

သူ-ျမင္ေလသည္လား...?

ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ပါကြယ္။

သမုဒယအတြယ္အတာႏွင့္

အႏုသယျပည္ရြာထဲ

လူျဖစ္ကတည္းကေပါ့

ႏွလုံးေသြးမွျဖစ္တည္

ခ်စ္တက္ခဲ့သည္က

မင္း-တစ္ေယာက္တည္း။

အသဲေပါက္မတက္စြဲလမ္းခဲ့

ျမတ္ႏုိးရဲ႔ကြယ္....၊

ဘ၀၏ေန႔ရက္တုိ႔အလယ္

ေဆြးခ်က္ကယ္ဘယ္လုိနာေပါ့

အၾကင္နာကုိ မျမင္သာလုိဖုံးဖိ

ျပဳမိသည့္၀န္တာ

မတြယ္တာလုိ၍ပဲထင္ထင္

ေ၀ဒနာ...ရင္မွာသဲေစေပါ့

(အခ်စ္ရယ္)

လွ်ိဳ႔၀ွက္စြာပဲေနေတာ့မယ္။ 

အလြမ္းသစၥာ

သစၥာျပဳပါသည္

ရာသီေတြဘယ္လုိေျပာင္း

ကာလတို႔အုိေဟာင္းေစ

ရြက္ေဟာင္းေၾကြ ေႏြလည္း

ေႏြထဲအေလွ်ာက္.....၊

မုိးမ်က္ရည္ပုလဲ ေစြလည္း

ေစြသည့္အေလွ်ာက္....၊

ေငြႏွင္းရည္ဖြဲ ေ၀လည္း

ေ၀သည့္အေလွ်ာက္....၊

ဘယ္ေရာက္ေရာက္ေပါ့

သူ႔တစ္ေယာက္သာ တမ္းတပါသည္

ကမၻာတည္သေရြ႔  မေမ့တဲ့အေၾကာင္း...။

ေ၀းကြာျခင္းေ၀ဒနာ

ေျမလတ္ည

လကေကာင္းကင္မွာေတာက္ပလုိ႔

ျပည့္ျပည့္၀၀ေတာ့မရွိဘူး

ဒါေပမယ့္....လင္းတယ္ ။

 

ေဖာ္မဲ့ည

အလြမ္းကရင္ခြင္မွာေတာထလုိ႔

အစဥ္တက်ေတာ့မရွိဘူး

ဒါေပမယ့္....ေနမရဘူး ။

 

လနဲ႔ၾကယ္

ညရဲ႕အလယ္ကလူတစ္ေယာက္

လြမ္းေလာက္ပါတယ္

(...ခ်စ္သူရယ္...)

မင္းမွမရွိပဲကြယ္....။

အလြမ္းပူ

ည....

ဟန္ေဆာင္လုိ႔မရေအာင္အပူကကဲ

ေႏြလည္းဟုတ္ပဲနဲ႔ကြယ္.......။

 

ေႏြေယာင္ေဆာင္သန္းေခါင္ည

ၾကယ္ကက်ဲလလည္းမျပည့္

ခ်စ္သူေမ့၍ထည္းတည္း

ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းေငးမႈိင္

(....အခ်စ္ရယ္....)

ယေန႔တုိင္ေပါ့ လြမ္းေမာဆဲ ။

 

တကယ္တည္း...တကယ္တည္းကြယ္

ေနပဲေနႏုိင္ ေမ့ရက္ႏုိင္ေပ့

လူၾကဳံေတြ႔၍စာမေရး

ဖုန္းဆက္ေမးလည္း စကားမဆုိ

တအားကုိအေနစိမ္း

(...အခ်စ္ရယ္...)

ဘယ္တြက္တိန္းေလသလည္း

သူစိမ္းေတြလည္းဟုတ္ဘူး တကယ္ ။

 

သတိထားလွ်က္အမွားပါ

မၾကိဳက္တာရွိ  ေျပာပါ့

ခုေတာ့ကြယ္......

တစ္ရပ္တစ္နယ္  ေတြ႔ဖုိ႔မလြယ္မွ

တမင္သက္သက္ အဆက္ျဖတ္

(....အခ်စ္ရယ္....)

ဘယ္အတြက္ရယ္လည္း

ရင္ထဲမွာဆူ

ၾကိမ္မီးႏွယ္ေပါ့  ပူလွျပီ ။

လက္တြဲေဖာ္

တမ္းတသမွ်

မလြမ္းရပါေစနဲ႔  ဘုရား ။

သမုဒယအနမ္းမ်ား

ေျခာက္ခမ္းမသေရြ႕

ႏွလုံးေျမၾကမ္း

အႏုသယလမ္းမွာ

တူယွဥ္ကာျပဳံး

အၾကင္နာဆုံးလူ

သူ-ၾကည္ျဖဴလွ်က္

သံသရာခရီးအႏွံ႔

ေျခရာဆန္႔၍ သြားပါရေစ ။

မူပုိင္ခြင့္

ကြဲအက္လုိ႔သြားျပီ
ငါ၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတိမ္တုိက္မ်ား။
တစ္စစီက်ဲျပန္႔ေန
ငါ၏ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕
ငါ၏ ႏွလုံးသားတစ္ျခမ္း
ဘယ္လုိမွ ေကာင္းခန္းမျမင္ေတာ့
ခ်စ္သူေရ....
အမုန္းမ်ားေ၀းပါရေစ
ခ်စ္သူေရ....
အျပဳံးနဲ႔ေနပါရေစ ။
ထာ၀ရေ၀ခြင့္ေ၀းတဲ့ေနာက္
ေၾကြလြင့္ရမွာမေၾကာက္သည့္ပန္းလုိ
ရနံ႔ေပ်ာက္လုိ႔  ေျမခ
ခ်စ္သူေရ.....
ငါလည္းေလ.....ႏြမ္းေျခာက္၊
တစ္ဆိတ္ေလာက္ခြင့္ျပဳပါ
မင္းမရွိတဲ့ဘ၀ထဲ
(...မင္းကုိ...)
ခပ္ရဲရဲေလးလြမ္းပါရေစ ။

ေနရက္ရဲသည္

ေနခဲ့ေတာ့ခ်စ္သူ
အျပစ္ယူလုိ၍မွမဟုတ္ပဲ
မျဖစ္ႏုိင္သည့္ဘ၀ပဲေလ
ကံျငွိးေျဖ မေက်သမွ်
သည္ဘ၀ေတာ့ လြမ္းဖုိ႔ဖန္
အေ၀းကုိပဲျပႏ္ရုံေပါ့
ေနခဲ့ေတာ့ကြယ္
သြားေတာ့မယ္....။

က်န္ခဲေတာ့ခ်စ္သူ
ျပန္လွည့္ဖို႔မသင့္ေလွ်ာ္သူမုိ႔ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ထိန္း
မ်က္ရည္စတုိ႔သိမ္းပါ့မယ္၊
တိန္းေသြဖယ္ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့
က်န္ခဲ့ေတာ့ကြယ္
သြားေတာ့ကြယ္....။

ထားခဲ့ပါခ်စ္သူ
မွားခဲသူကေမာင္ပဲေလ
ေရွာင္လႊဲေသြ ကံျပစ္ေပး
အခြင္ေရးမွမရွိပဲ
ထားရစ္ကြယ္တစ္ေယာက္တည္း
ေနရစ္ရဲတယ္.....။

ခ်န္ခဲ့ပါခ်စ္သူ
ကံမဲြသူမုိ႔ ေနေပ်ာ္ရဲ
ေမာင္ရင္ကဲြ....ကဲြပါေစ
မ်က္ရည္ရႊဲ.....ရႊဲပါေစ
လြမ္းပါေစ သဲသဲလႈပ္
တုန္လႈပ္ဘူးကြယ္  တစ္ကုိယ္တည္း
ေနရက္ရဲတယ္.....။

ရင္ကြဲမုိး

ဘယ္အတြက္ ညႈိးေလသလည္း

စိုး...တည္....ဖြဲ႔....ညိႈ႕

မ်က္၀န္းတုိ႔စြတ္စုိခဲ့ေပါ့ ။

ေ၀းေတာ့မည့္အခ်စ္ေၾကာင့္လား

မေတြးခဲ့သည့္အျဖစ္ေၾကာင့္လား

ျပဳံးထားတဲ့ၾကားကစြတ္စုိ

မ်က္၀န္းရယ္....

ဘာေၾကာင့္ျပိဳတာလည္း-? ။

ထားခဲ့မည့္သူကကုိယ္ပါ

(...ဒါေပမယ့္....)

တကယ္တန္းက်န္ခဲ့သူလည္း

ကုိယ္ပဲေလ ။

မုိးေရ....

ရြာလုိက္စမ္းကြယ္

ဒီမယ္-မ်က္ရည္လည္းခမ္းေရာ့မယ္

မစဲပါနဲ႔..ရြာပါေလ

လြမ္းလုိ႔က်တဲ့မ်က္ရည္

ေခ်ာင္းျဖစ္ေစေပါ့

တိတ္နဲ႔ေတာ့ကြယ္...။

ေ၀ကြာျခင္းေ၀ဒနာ(၂ )

မေနတက္္ခဲ့ျပန္ဘူး
ေရစက္ရယ္တမင္ကုန္ေရာ့လား
ယၡဳဘ၀ေတာ့ဤမွ်သာ
ထာ၀ရကမၻာအေ၀းဆုံးခရီး
ရထားအုိၾကီးတစ္စီးႏွယ္ေပါ့  ေရွ႕ဆက္
အေမ့ခက္သည့္ရင္က အေလာင္ၾကြမ္းခံ
အတိတ္နံရံ
ေၾသာ္...ေၾကးမႈံလုိထင္ဟပ္ျပန္ေတာ့
အလြမ္းဆက္
အလွမ္းခက္သည့္ဘ၀ႏွစ္ခုၾကား
စည္းျခား,စည္းတား
(...အခ်စ္ရယ္...)
မီးလုိေလာင္ၾကြမ္းသြားေပါ့ ။
မက်န္ေတာ့ဘူးကြယ္
အျဖစ္ပ်က္မ်ားစြာ,အခ်စ္ရက္မ်ားစြာ
ေလႏွင္ရာရြက္ေၾကြႏွယ္  လြင့္ပါး
ႏွလုံးသားထံအင္အားမဲ့
ေဖာ္ျပႏုိင္စြမ္းေတာင္မရွိခဲ့ဘူး
တကယ္-မေနတက္ဘူးရူးေတာ့မယ္။

ရင္သုိ႔တုိးခက္ေလေသာ ရြက္ေၾကြစမ်ား

အခ်ိန္တစ္ခုကုိ သက္မွတ္ဖုိ႔
အနားခက္သြားတဲ့ ေလ
ေဆာင္းရြတ္ေတြကို ေျခြလုိ႔....။

ႏွင္းခေနတဲ့ လမ္းထဲ
လက္တြဲေဖာ္မဲ့ ကမ္းလက္ေတြ
ဘယ္သူမ်ားေထြးေပြ႔ေလမလည္း...?။

စိတ္ကူးထဲမွာ မ၀ံ့မရဲ
ေနာက္သုိ႔ အသာပဲ ငဲ့ၾကည့္မိ
ပီဘိလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ရြက္ေၾကြေတြ
ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ငုိေနရဲ႕...။

ကူကယ္လွည့္ပါ
သူတုိ႔ေတြကုိးစား
ေနမင္းက တုိက္စားလုိ႔
ေျခာက္ေသြ႔ဘ၀ အနားသတ္
အမႈိက္အျဖစ္ အဆုံးမသက္ခင္
တံျမတ္စည္း၏ ရင္ထဲ
"ၾကင္နာျခင္း"ျမဲဖုိ႔
(...က်ေနာ္...)
ဆုေတာင္းလုိ႔ ေနမိတယ္ေလ....။

ရည္ညႊန္း...။
               ေဆာင္းဦးမနက္ရြတ္ေၾကြ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ ေက်းလတ္မွ                                 ဘ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိခုိင္းႏႈိင္း  ေရးဖြဲ႔ပါသည္။ အမႈိက္တစ္စလုိ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၾကရေသာ ေက်းလတ္လူတန္းစား 
 တစ္ရပ္ ဒီေန႔ေခတ္ထိ ရွိေနၾကေသးတယ္ ဆုိတာကုိလည္း ျမင္သာေစခ်င္ပါ၏။
  ျပီးေတာ့ ေလႏွယ္,တံျမတ္စည္းႏွယ္ လူတန္းစားတစ္ရပ္ ကုိယ္က်ိဳးတြက္ ယပ္ေနၾကသည္ကုိလည္း  မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လြန္းလုိ႔ပါ.....။ ထုိသုိ႔ေသာ ေလႏွယ္,တံျမတ္စည္းႏွယ္ လူတန္းစားမ်ား" ေလာကမွ" ေ၀းရာ သြားပါေစ" ဟုလည္း ရည္းညႊန္းပါသည္...။

လြမ္းဖုိ႔ဖန္ေလေသာ ၾကမၼာ

မျမင္ရၾကာေပါ့
"ထာ၀ရ"ဆုိတာကုိ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္
မျဖစ္ႏုိင္မွန္းလည္း သိသိနဲ႔။

ရင္မွမခြါေတာ့
"တြယ္တာဘ၀"ကာလေတြၾကာ
သံေယာဇဥ္အခုိင္အမာနဲ႔ ေက်ာက္ခ်
တမ္းတမိသမွ် အလြမ္းခ်ည္းပဲ။

ကာလေတြၾကာေပါ့
ေဒသေတြကြာ အေနေ၀း
ေနာက္ေၾကာင္းမေအးတဲ့ ဆုံမွတ္
ေဆာင္းရက္မွာေတာင္ ေႏြထက္ပူတယ္ေလ။

ေရစက္ရယ္ခ်ာေတာ့
မဆုံဘ၀ သုညမွာေျချမဲ
ေ၀ခြဲမရတဲ့ ဘ၀ေပး
"ကံေၾကြး"လုိ႔သက္မွတ္ရင္း
ခ်စ္သူေရ....
အလြမ္းနဲ႔ဇာတ္ျဖစ္ေအာင္ ခင္း
အေမွာင္ည မုိးမလင္းေသးခင္ေပါ့
ကၾကိဳးေပ်ာက္မွာကုိပဲ စုိးထင့္ေနမိတယ္...။

စာနာျခင္း

လမ္းေပၚမွာေတြ႔
ဟုိတစ္ေန႔က
ခ်စ္သူႏွစ္ဦး
ခ်စ္ၾကည္ႏူးပုံ
ျမင္တုန္ခဏ
ေရႊရင္၀သုိ႔
အလြမ္းလာ၍ ကုိက္ခဲ့သည္။

ေၾသာ္...ဟုိတုန္းဆီည
တစ္ခါကေလ
ဤႏွယ္တုိ႔မ်ား
တီတာစကားဖြဲ႔
အနာဂါတ္ေန႔
ႏွစ္ကုိယ္ေမ့ေပ်ာ္
ၾကည္ႏူးေဖာ္ဘ၀
ထာ၀ရထင္
ဟန္မျပင္ႏုိင္
ရင္ခြင္မ႑ိဳင္ ေဆာက္ဘူး၏။

ခုႏွယ္တုိ႔ေတြ၊ဘ၀ေစရပ္
ရင္လွပ္ထြက္ခြါ၊ေနရာနယ္ျခား
တီးတုိးစကားမဲ့၊အလြမ္းနဲ႔ေပ်ာ္
စိန္ေခၚရာဘ၀၊အလုိက္သင့္ကေန
ဤအေျခေနဆုိး၊ေနာက္လူမတုိးဖုိ႔
စႏုိးစေနာက္၊ခြန္းေျခြေထာက္မိ
မ်က္ရည္ေျခာက္သည့္ေန႔ခ်ည္း ျဖစ္ေစေသာ္.....။

သုိ႔...ခင္တြယ္ရာ

သံေယာဇဥ္ေတး

သီဆုိေၾကြးဟစ္

လမ္းသင့္ ဘ၀

ဆုံျဖစ္ၾကစဥ္

ရင္လြန္းတင္ၾကိဳး

ခုိင္မာတုိ႔းလုိ႔ ခ်ည္မိသည္။

 အခ်ိန္ၾကာေဆြး

ဘ၀ေပးက

ေန႔မ်ားစြာေက်ာ္

စိန္ထေခၚစဥ္

ခ်ိန္မွန္လြန္၍

ပုံမွန္မေရာက္

ခရီးေထာင့္နား

ဆုံခြင့္ေန႔မ်ား နည္းခဲ့ေသာ္......၊

 သံေယာဇဥ္ပါး

လြန္းစံနားျပတ္

ႏႈတ္မဆက္၀ံ့

ေနရက္ရစ္လွ်င္

ၾကံမႈိင္မေတြး

ခံႏုိင္ေရးမည္

ေမ့ေဆးသီ၍ ထားခဲ့ပါ။

ေနစားေသာဘ၀မ်ား

ကိုင္းတစ္ခြင္

ပဲသင္ၾကတေသာေသာ။

 

ထမီတုိ ဖ်င္ညိဳလက္ရွည္ႏွင့္

ကညာဆုိ ျမာပ်ိဳတစ္သင္းမွာ

ေတးဟစ္ရင္းေမာ။

 

ႏုေထြးငယ္ မဒီတစ္ေယာက္ရယ္က

ခေမာက္ေလးကုိတဲ့ ေဆာင္းမည့္ဟန္

ဆံေထာက္ဆံ ေနာက္လွန္လုိ႔ရစ္ထုံး။

 

လုပ္ငန္းခြင္ ေပ်ာ္ရႊင္သည့္ထုံးကုိ

ခင့္ဘုန္းျမင္ မျပဳံးရႊင္ႏုိင္ဘူ႔

ကၽြမ္းနင့္ႏွလုံး....။

ေနစားေသာဘ၀မ်ား(၂ )

၀မ္းအေရး ဘ၀ေပးမေနသာ

ႏြားညိဳျပာ ညီေနာင္မ်ားနဲ႔

နင္လားမကြာ ။

 

ဟယ္,နင္,ငါ ေအာ္ကာသုံးလုိ႔

ဖုိးသာေအာင္ ထြန္ညိဳတုန္းနဲ႔

ရုန္းခဲ့ရရွာ ။

 

စုိက္ေလတဲ့ သီးႏွံ

မုိးမမွန္လုိ႔ မ်ိဳးရႈံး၊

ကံေပးလုိ႔ မုိးေလမွန္

ဟန္ျပန္သကြယ့္ ရႊင္ျပဳံး ။

 

ပဲြစားေမာင္ ကုိညိဳလုံးတုိ႔

ေစ်းႏွိမ္လုိ႔ မဆုံး ။

ေျဖာင့္မ်ဥ္းေလးတစ္ေၾကာင္း

အမ်ားနဲ႔ႏႈိင္း
လူတုိင္း ဘယ္ရိုင္းခ်င္မွာလဲ
ဘ၀ရဲ႕ သမိုင္း။

ရႈ႕တုိင္း မျမင္တက္တဲ့ေလာက
၀ိသမက ဂုတ္ခြထားရင္
မွန္ေနတာေတာင္ အမွားျမင္တက္တယ္ေလ။

ဘ၀ခ်ိန္ခြင္စက္ေပၚ
သမာဓိေလ်ာ္ေလးတစ္ေခ်ာင္း
ထပ္ေဆာင္း ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ
ဒီမွာ...သူငယ္ခ်င္း
၀ိသမနဲ႔မစင္းလဲရင္ေပါ့
ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနပါေစ
(...ဘ၀က...)
အႏုပညာေျမာက္ လွေနေသးတယ္။

 ရည္ညႊန္း ။    "မ်ဥ္းေျဖာင့္ဆြဲျခင္းႏွင့္မ်ဥ္းကုိေျဖာင့္စြာၾကည့္တက္ျခင္း"

ေၾကာင္းကုိ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္

      ေျပာျပေပးသြားေသာ အစ္ကုိၾကိး သုိ႔ ဦးခုိက္လွ်က္...။

အလြမ္းသက္ေသ

ကုန္ဆုံးခဲ့ျပီ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႔
အေပ်ာ္ေန႔ရက္တစ္ခ်ိဳ႔
အစအနမက်န္
ရင္ခြင္နံရံျပိဳလဲ
ႏွလုံးသားလည္း  ၾကြမ္းခဲ့ေပါ့ ။

လွမ္မ္းခဲ့ဖို႔မေခၚ
ျပန္လွည့္ဖုိ႔မေတာင့္တ
မသက္ဆုိင္ေတာ့သည့္ ဘ၀ႏွယ္
ခ်စ္သူရယ္....
ငါေလအေ၀းဆုံး
မင္း-မျမင္ေအာင္ေျပးပုန္းပါ့မယ္ ။

ဒါေပမယ့္....
မျပီးဆုံးေသးတဲ့ဘ၀နယ္ထဲ
အလြမ္းတစ္ခုတည္ႏွင့္ပါ
ခ်စ္သူေရ....
(...ငါေလ...)
မင္းကုိလြမ္းတုိင္း ငုိေနပါရေစ။

ႏွင္းဆီပ်ိဳးခင္း