ရပ္တည္ရာ
ေလာကဓံက မ်က္လွည့္ျပဖို႔သက္သက္
ေဟာ့သည့္ စားက်က္ကုိထြင္ခဲ့ေလသလား-?
ခါးေစာင္းတင္ထားတဲ့ ဘ၀က
ၾကာေလအားအင္ခ်ိနဲ႔ေလပဲေလ...။
တစ္ေယာက္တည္းအားနဲ႔မမွ်တဲ့၀န္ကုိ
တစ္ေယာက္တည္း ထမ္းထားရတဲ့အထဲ
ေခ်ာ္လဲခဲ့ဖူးတဲ့အနာတရအခ်ိဳ႕က
"ဒဏ္ရာ"လုိ႔ အမည္နာမထုိးရင္း
အရိပ္မုိးတေစၦေျခာက္ေနရဲ႕...။
အခြင့္ထူးခံ အေျခေနတစ္ရပ္ကို
ထြန္ယက္ေနတာပါ
ကန္သင္းမွာထုိင္ေစာင့္သူ
ငါ မဟုတ္ဘူး...။
၀ိသမျမွားတစ္စင္းကုိ မခြင္းတက္လုိ႔လား-?
နင္းတက္သြားတဲ့ေျခရာေတြသာ
ငါ့ေက်ာမွာ က်န္ေနခဲ့ရဲ႕...။
ဟန္မေဆာင္တက္တဲ့ႏွလုံးသားက
မ်က္ႏွာလႊဲထားဖုိ႔ အားမရွိတဲ့အခါ
ေနအစားခံဘ၀တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔လည္း
ငါ တစ္သားတည္း...။
ေၾကးညိဳေရာင္ခြန္အားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔
လည္း
ငါ တစ္ေရာင္တည္း...။
အဆင္းမြဲနိမ့္ပါးမႈေတြၾကား
ႏွာတစ္ဖ်ားသာရံုနဲ႔တြင္
ငါ့အေသြးသားက
လိပ္ျပာမလုံခ်င္ေတာ့ဘူးေလ...။
အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ထက္
ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဘ၀ေတြ
အလင္းမဲ့ေကာင္းကင္ေအာက္က
ေနညိဳ ညေနခင္းမ်ား
မနက္ဖန္ဆုိတာ အသာထား
ဒီေန႔ကုိ ဘယ္လုိေက်ာ္လႊားရမည္မသိတဲ့
ေရနည္းျမစ္တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ လားရာ
ျမင္ကြင္းမ်ားစြာ,အသံမ်ားစြာ
အေတြးမွာ လာတုိက္ရင္ပဲ
နိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ၾကင္နာျခင္းတစ္ခ်ိဳ႕က
မတ္မတ္ရပ္ရပ္ရွိေနတဲ့ကုိယ့္အေျခေနကို
ေက်ာလုံေအာင္ ဖုံးခုိင္းေနလား-?
ထင္မိရဲ႕...။
'၀'ရွိလုိ႔'၀ိ'ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္
ဆံမခက္မိဖို႔ၾကိဳးစားရင္းက
တေျဖးေျဖးေ၀းသထက္ေ၀းသြားတဲ့ ရပ္တည္ရာ
"ဘ၀"ဆုိတာကုိ တန္းညွိဖုိ႔
တစ္ေယာက္တည္းအေတြးတို႔ ေခ်ာ္ရင္း
.................................................
.................................................
.................................................
ေခ်ာ္ရင္း ေခ်ာ္ရင္း ေခ်ာ္ရင္း....။
***************************
ခ်စ္လြမ္းေ၀(ေရႊေမွ်ာင္)
၂၀-၂-၂၀၁၃။
No comments:
Post a Comment