Friday, November 30, 2012
Thursday, November 29, 2012
ေစလုိရာ ဘ၀
တိမ္လုိပဲလား.....?
ခဏ၀ဲလည္၊ျပီးေပ်ာက္ကြယ္သည့္
ေသာကပူ၀ုိင္း၊သူရူးတစ္ပုိင္းဘ၀
ႏွစ္ရွည္လမ်ား၊ရင္ခြင္ၾကားေမွ်ာ္
ခံစားေဖာ္ေ၀း၊အေျခမေပးခဲ့။
ေလလုိပဲလား.....?
ေတာင္အီေျမာက္ရပ္၊ခ်ိန္ခြင္စက္လွည့္
ဆုံမွတ္ရက္ေန႔၊ခြဲခြါေတြ႔ၾကဳံ
မဆုံဘ၀၊ခ်ိန္ကာလတုိ႔
ေျပာင္းလုိ႔၀ဲလည္၊ၾကာလည္းၾကာခဲ့။
တိမ္ႏွယ္ေလႏွယ္၊သည္နယ္ပယ္၌
ရင္ေသာကေႏွာက္၊အလြမ္းေပါက္ပင္
မပ်ိဳးပဲရွင္ေန၊ေဆြးေျမ႕ေက်ႏြမ္း
ႏွလုံးသားပမ္းလ်၊စည္းျခားဘ၀
ျပဳထားသမွ်ႏုရုံလား....? ။
အလြမ္းမွတ္စု
အရိပ္အေငြ႔
ေတြး၍ၾကည္ႏႈး
ေတြ႔ခဲ့ဘူးသည့္ ေန႔ရက္မ်ား။
အေထြးအေပြ႔
ေခၽြးသိပ္အိပ္ဖူး
ေႏြးခဲ့ဘူးသည့္ ရင္ခြင္ၾကား။
အမူအရာ
ျမင္ကာစိတ္ကူး
ယုယဘူးသည့္ ေန႔ရက္မ်ား။
အတြယ္အတာ
သံသာဖြဲ႔စူး
ေျပာခဲ့ဘူးသည့္ စကားမ်ား။
ထုံသင္းရနံ႔
ပင့္သက္ရႈိက္မူး
နမ္းခဲ့ဘူးသည့္ ဆံဆဖ်ား။
ရင္ႏွင့္နားဆက္၊မ်က္၀န္းထက္
ေတြးတုိင္းျမင္,ၾကား၊ရနံ႔မ်
ႏွလုံးသားျဖင့္ မွတ္သား၏......။
အလွသစၥာ
အေတြးတစ္ခုရဲ႕ ကသုိဏ္း
ရႈ႕တုိင္းျမင္စရာေတြခ်ည္း ။
ဘ၀တစ္စုရဲ႕သမိုင္း
လူတုိင္းျပင္စရာေတြခ်ည္း ။
ရင္ဘတ္ေတြနီးဖုိ႔ပဲလုိတာပါ
မေက်လည္မႈမ်ားစြာ
ကြဲလဲြမႈမ်ားစြာ
တဒဂၤခဏငယ္မွာခ်န္ရစ္
ဘ၀သစ္အတြက္အားမာန္
အသီး,အပြင့္တလ်ံလ်ံနဲ႔ခရီး
ကမ္းလက္ေတြစုစည္းထားလုိက္ေလ
ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ရဲ႕ေကာင္းကင္ယံ
လွပမႈေတြ၀န္းခံထားတယ္......။
ေတာကထိန္
ေဗ်ာတိန္တိန္သာပါေပ့
ျမန္မာဓေလ့ပြဲေတာ္
ေရႊဒုိးေနာ္ ညံမစဲ။
တဆင့္ကဲ
အရပ္ထဲလွည့္လည္
ပရိသက္တကယ္စည္တဲ့ပြဲ။
သေဘာမနိန္ျဖဴပါေပ့
ျပဴငွာဓေလ့ ေက်းအိမ္
ေစတနာထိန္ မီးခုိးစဲ။
ရြာဦးေက်ာင္းထဲ
စုေပါင္းမိတ္စုံ၊
တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါၾကဳံ
တစ္ၾကိမ္သာ တူစုံႏႊဲ
ေတာကထိန္ပြဲ......။
တစ္ဖက္သက္
"ထာ၀ရ"ထင္ထားခဲ့တာပါ
မျမင္တာၾကာမွ
က်ေနာ္...သတိထားလုိက္မိတယ္
"အနတၱ"၏ အျခံအရံမဲ့ျခင္း....။
"တဒဂၤ"ထင္ခဲ့ေပမယ့္
ျမင္ေနၾကပုံရိပ္မ်ား
ရက္ဆက္မ်ားလာမွ
က်ေနာ္...ေတြ႔လုိက္ရတယ္
"ေသာက"၏ အေပါင္းပါတစ္သင္း.....။
အင္း......
ေခါင္းမာလြန္းသည့္ အစြဲ
သူမကုိပဲ ဦးညႊတ္
အနားအကြတ္မဲ့ အလြမ္း
ေနာက္လွည့္မၾကည့္တက္မွန္းသိ
က်ေနာ္......
သူမကိုပဲေမွ်ာ္ေနမိတယ္ ။
စိမ္း
မ်က္ႏွာမစိမ္း၊နယ္ေျမတိန္းခြါ
အေ၀းမွာေပ်ာ္၊ခံစားေဖာ္ေမ့
ဘ၀ေန႔ေတြ၊ဆုံေတြ႔မလြယ္
အသဲမယ္နင့္၊ၾကြမ္းေလာင္ျဖစ္တည္
နစ္ခ်ည္မစဲ၊သမုဒယ၀ဲ.....။
အေနကြာတိန္း၊နယ္ေျမစိမ္းၾကား
သက္ထားဘယ္လုိ၊ေပ်ာ္သလုိေန
ဘ၀ေႏြကုိ၊ဘယ္လုိသူျဖတ္
ကြန္ယက္သမုဒယ၊တူးစြသည့္အလြမ္း
ရွင္ခန္းဘယ္ပုံ၊လက္ခံၾကဳံေတြ႔
ရင္ဆုိင္ေလ့မလည္း၊အပူမစဲ
ရင္ထဲတုိးေ၀ွ႔၊မေပ်ာ္ေမြ႔ႏုိင္
တမႈိင္မႈိင္ေတြး၊ရင္၌ေလးခဲ့.....။
ေရွ႔ေရးရာေမွ်ာ္၊လက္တဲြေဖာ္မုိ႔
ေ၀းေသာ္မေမ့၊အလြမ္းေပြ႔ပိုက္
ေန႔ဆက္တုိက္ေမွ်ာ္၊လေက်ာ္ႏွစ္မ်ား
အလြမ္းၾကားနစ္၊စိမ္းကား၀ံ့လွ်င္
သမုဒယလြင္ျပင္၊သံေယာဇဥ္တရား
စိမ္းေရာင္သား၍-
စိမ္းစကားကုိဆုိပါ ခင္...။
ရင္၏ေစရာ
ရင္ရယ္ေလ.....
ညလည္းညမို႔၊ေန႔လည္းေန႔ခါ
ကာလၾကာၾကာ၊တည္လာရစ္ခ်ည္
အလြမ္းမည္ရိပ္၊တမ္းတစိတ္ကုိ
ေထြးေပြ႔ပုိက္နမ္း၊ေခ်ာ့ျမဴမွန္းဆ
ရွိတက္လွသည္၊တစ္ခါစီကုိ.....။
ယာယီမျဖစ္၊ၾကာရွည္ျဖစ္တည္
ေတးသီသမုဒယ၊ယုယုယေမြး
ေ၀ဒနာေဆြးကုိ၊ေမ့ေဆးမေဖာ္
ႏွလုံးေပၚတင္၊ေၾကးမႈံျပင္သုိ႔
မ်က္ေတာင္မခက္၊ၾကည့္ေနတက္ျပန္၊
ဆက္ဆံအလြမ္း၊ဖန္အိမ္နန္းဖြဲ႔
သူ...ထားရက္ခဲ့သည္---
ၾကာျပီကာလ၊ေနေ၀းဘ၀တုိ႔......။
ေဆြးသမွ်ကုိ၊ကဗ်ာဆုိေမာ
ရာသီေတာထ၊အေ၀းကေန႔
ျပန္ေအာင့္ေမ့ရင္း၊မုိးစင္စင္လင္း
ညခင္းအသေခ်ၤ၊ကုေဋေန႔မ်ား
မ်က္ရည္ၾကားနစ္၊စိမ္းကား၀ံ့သူ
ေတြးစူဗ်ာဒ၊ရင္ႏြမ္းလ်မုိ႔
ေျပာျပဖုိပင္၊မ၀ံ့ခ်င္ဘူး
ရင္ခြင္ဦးမုိ႔ ရူးမတက္ထင္...။
မ်က္ရည္
ေပ်ာ္ေစခ်င္ပါတယ္ ခ်စ္သူ
အေဖာ္မင္သူခ်င္း စည္းျခား
ေ၀းကြာတဲ့မုိင္ေတြၾကားမွ သက္ေသ
မင္း ျမင္ႏုိင္ေစရည္စူးရဲ႕။
တားေနလွ်က္
မသုတ္မိခဲ့တဲ့မ်က္ရည္
အေ၀းကုိေမွ်ာ္ေနတဲ့ မင္း
ပူပါေစမရည္ညႊန္းပါဘူး
စကားတစ္ခြန္းအတြက္သက္ေသ
"လြမ္းေနတယ္"ဆိုတာကုိျပဖို႔
ပါးျပင္ေပၚပုိ႔လုိက္မိတယ္
စီးလွ်က္ပါပဲကြယ္.........။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေရာင္ျခည္
လင္းပါေတာ့ကြယ္
ေန႔သစ္မ်ားစြာ
ေမွ်ာ္ရဖန္မ်ား
ႏွလုံးသားေလး
အလြမ္းေဆြးေၾကာင့္ ေမာလွျပီ......။
မင္းေပ်ာ္သလုိ
ပ်ံသန္းဖုိ႔ ဟန္ကုိျပင္
အေ၀းမွာ နင္ေပ်ာ္ပါ့မလား - ?
ေပ်ာ္မယ္ထင္ ထြက္သြားေလ
ႏွလုံးသားေတြ ဘယ္သုိ႔ျဖစ္
ေနေပ်ာ္ရစ္မည္ တစ္ေယာက္တည္း။
အလြမ္းလည္း ဖန္ေစဖန္
အေဆြးပဲ ရလုိရ
"ထာ၀ရ"တည္ ႏွလုံးသား
အမုန္းတရားမရွိပါ ခ်စ္သူ။
ၾကည္ျဖဴစြားလက္ခံေတြ႔
၀ဋ္ေၾကြးမေက်သေရြ႔ေပါ့
ခါးစီးခံေပးဆပ္
ေက်နပ္ေနပါ့မည္........။
ရင္ေ၀းတဲ့ ဘ၀မ်ား
ေရေပးၾကပါ
သူတုိ႔ေတြရဲ႕ဘ၀
၀မ္းမ၀ရုံ မဟုတ္
ေမတၱာပါ ငုတ္ေနလုိ႔....။
အစာေၾကြးၾကပါ
သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ဘ၀
ခါးမလွရုံ မဟုတ္
ကရုဏာပါ ျပဳတ္ေနလုိ႔....။
အ၀တ္တန္ဆာ ေပးၾကပါ
သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ဘ၀
ခါးသီးလွတဲ့ ဇာတ္ရုပ္
ဖုံးအုပ္ေစဖုိ႔.......။
ရင္ႏွင့္ခံစားေပးၾကပါ
ေစတနာမ်ားစြာအားေဆး
သူတုိ႔ေတြ ေႏြးေထြးဖုိ႔....။
ၾကက္သားအုပ္မတစ္ေကာင္လုိ ခြန္းအား
ေမြးဖြားေပးၾကပါ
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကမၻာ အလွျဖာေစဖုိ႔......။
ကဲ...စုထားစုိ႔ ရင္ဘတ္ေတြ
ရင္ေ၀းဘ၀ေတြ လွပ
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လူသားပီသၾကေအာင္လားဗ်ာ.....။
ရင္ခြင္ေဟာင္းသုိ႔
တန္ေဆာင္တုိင္“လ“
သာတဲ့ညရဲ႕ အခင္းက်င္း
ေကာင္းကင္တလင္းမွာ
ေဆးေပါင္းခလုိ႔.......။
ေျပာျပဖုိ႔မစြမ္းသာခဲ့ဘူး
ခ်စ္သူ...မင္းအနားမရွိဘူးေလ။
ရင္းထားခဲ့တဲ့ အလြမ္းေတြ
ရင္မွာေ၀ အခ်ိန္မွန္ႏွိပ္စက္
ဆုံမွတ္ရက္က ခပ္ေ၀းေ၀း
ေနရာေဟာင္းမွာပဲ ထုိင္ေဆြးခဲ့ရ။
ျမင္ေနက် ပုံရိပ္ေတြပါပဲ
ေငြေသာင္ယံမွာ ေဘာ္ေငြေဖြးဆဲ
ေစတီထံမွာ ဆည္းလည္းရႈိက္ဆဲ
၀မ္းထဲလႈိက္တက္လာတဲ့ တမ္းတစိတ္
ခ်စ္သူရယ္......
ေခ်ာ့သိပ္ရင္းျပန္ခဲ့ရ။
အျပန္လမ္းမွ ရႈ႕ခင္း
လေရာင္ေၾကာင့္ ရွင္းေနတယ္
ဒါေပမယ့္.......
(...အရင္လုိ...)
စိမ္းလန္းျခင္းေတာ့ မဲ့လုိ႔......။
Wednesday, November 28, 2012
ေနာက္ဆုံးေျမ
အားလုံးသြားရမွာပဲေလ
ဒီေနရာ......
ဘယ္သူမ်ား ေရွာင္ေ၀းလည္း ။
အကာေတြအကုန္မြဲ
ဗလာနဲ႔ပဲေလ
ငါတုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ၾက
ဒီေလာကထဲ ၊
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း
အတူတူပါပဲလား
အကာခြါ ဗလာနဲ႔ျပန္
ၾကည့္စမ္း.....
နားခိုစရာ ကြက္လပ္ေတာင္က်န္ပါ့မလား -?
ယူထားလုိက္ၾကသည့္ေနရာေတြ
မွတ္တုိင္ေတြ စီလုိ႔...........။
ေ၀ဒနာ
ေနသာစဥ္ခုိ္က္
ေနႏွင့္လုိက္၍
ေန႔ရက္တိုင္းမွာ ေ၀ဒနာ။
ေနႏွင့္လုိက္၍
ေန႔ရက္တိုင္းမွာ ေ၀ဒနာ။
လသာစဥ္ခုိက္
လႏွင့္လုိက္၍
ညဘက္တိုင္းမွာ ေ၀ဒနာ။
လႏွင့္လုိက္၍
ညဘက္တိုင္းမွာ ေ၀ဒနာ။
လေမွာင္စဥ္ခုိက္
ညေနာက္လုိက္၍
အိပ္မက္တုိင္းမွာ ေ၀ဒနာ။
ညေနာက္လုိက္၍
အိပ္မက္တုိင္းမွာ ေ၀ဒနာ။
ရင္ေစရာႏြမ္း၊ဘ၀လမ္းေပၚ
လက္တဲြေဖာ္မဲ့၊အလြမ္းနဲ႔ေလ
အေဆြးေပက်ံ၊ႏွလုံးသားထံ၌
သူလာတုိက္၍ နာက်င္ဆဲ....။
လက္တဲြေဖာ္မဲ့၊အလြမ္းနဲ႔ေလ
အေဆြးေပက်ံ၊ႏွလုံးသားထံ၌
သူလာတုိက္၍ နာက်င္ဆဲ....။
ေဆာင္းႏွင္း
အုံ႔အုံ႔ဆိုင္းဆုိင္း
ျပာရီမႈိင္းေ၀
ေျမေပၚေၾကြလွ်က္
သစ္ကုိင္းထက္ခုိ
အိမ္မုိးေပၚယွက္
ေဖြးလတ္စုိင္ခဲ
တဖန္က်ဲေရ
စိမ့္လွ်က္ေစြသည္
ေဟမာန္ေဆာင္းလ
သူ႔...သဘာ၀မုိ႔ ။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအတြက္
လင္းလတ္မည့္ အလင္းေရာင္
ကမ္းကိုေတာင္ျမင္ေနရျပီ ။
မင္းကေတာ့ အေ၀းစီမွာရွိေနဆဲ၊
ပုံရိပ္တစ္ခုနဲ႔ပဲ
ငါ့အလြမ္းကုိ ငါေျဖ
မုန္တုိင္းေတြကင္းပါေစ ဆုေတာင္းရဲ႕။
ဆုံေတြ႔မနက္ဖန္ဆုိတာ
ငါ့အတြက္.....
ဘယ္နံရံမွာရွာရမွန္းမသိ
ကမ္းကုိၾကည့္ျပီး ငါေဆြးေနတယ္
အလင္းေရာင္ေလးရယ္ ရွာေပးပါ
သူနဲ႔ ဆုံခြင့္ရမည့္ မနက္ဖန္ဆုိတာကုိေပါ့.......
လက္ေဆာင္
အမွတ္တရတစ္ခုအတြက္
စုိက္ခဲ့မိတဲ့သစ္ပင္
လြမ္းတုိင္းအရိပ္၀င္ခုိမိတယ္။
အတိတ္ရြက္ေဟာင္းေတြက
တလြင့္လြင့္ေၾကြလုိ႔.......။
ေမ့မရျခင္းတစ္ခုအတြက္
တူးစြမိတဲ့ေျမဆီလႊာ
လြမ္းတုိင္းေျခရာခ်မိတယ္။
ေျခကုတ္ျမဲတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ
အျမစ္စြဲထင္ ရွင္သန္ေနလုိ႔.....။
သတိရျခင္းတစ္ခုအတြက္
ဖြင့္ဖတ္မိတဲ့စာမ်က္ႏွာ
လြမ္းတုိင္းမ်က္ႏွာအပ္မိတယ္။
ရုပ္ၾကြင္းက်န္စကားလုံးမ်ား
မ်က္ရည္အုိင္ၾကားနစ္လုိ႔.....။
အမွတ္တမဲ့ပါပဲ
ဆက္သြယ္မႈၾကားက အထိန္းအမွတ္
ေပးအပ္ဖူးတဲ့ အထင္ကရေန႔မ်ား
ခုေတာ့.......
ရြက္ႏုေတြတဖားဖားနဲ႔
ႏွလုံးသားကုိသိမ္းထားဖုိ႔
ၾကိဳးစားေနၾကတယ္.....။
စုိက္ခဲ့မိတဲ့သစ္ပင္
လြမ္းတုိင္းအရိပ္၀င္ခုိမိတယ္။
အတိတ္ရြက္ေဟာင္းေတြက
တလြင့္လြင့္ေၾကြလုိ႔.......။
ေမ့မရျခင္းတစ္ခုအတြက္
တူးစြမိတဲ့ေျမဆီလႊာ
လြမ္းတုိင္းေျခရာခ်မိတယ္။
ေျခကုတ္ျမဲတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ
အျမစ္စြဲထင္ ရွင္သန္ေနလုိ႔.....။
သတိရျခင္းတစ္ခုအတြက္
ဖြင့္ဖတ္မိတဲ့စာမ်က္ႏွာ
လြမ္းတုိင္းမ်က္ႏွာအပ္မိတယ္။
ရုပ္ၾကြင္းက်န္စကားလုံးမ်ား
မ်က္ရည္အုိင္ၾကားနစ္လုိ႔.....။
အမွတ္တမဲ့ပါပဲ
ဆက္သြယ္မႈၾကားက အထိန္းအမွတ္
ေပးအပ္ဖူးတဲ့ အထင္ကရေန႔မ်ား
ခုေတာ့.......
ရြက္ႏုေတြတဖားဖားနဲ႔
ႏွလုံးသားကုိသိမ္းထားဖုိ႔
ၾကိဳးစားေနၾကတယ္.....။
ကဗ်ာဆရာ
ကာရံတစ္စုကုိအသက္သြင္းျပီး
ကုိယ္လုိရာကုိ တြန္းေနမိတာပါ။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ဂႏၳ၀င္ဆန္စြာအလြမ္းကုိဖဲြ႔
ဇာတိမာန္နဲ႔အျခားမ်ားစြာ
ရင္ဘတ္ထဲရွိတာကုိ ခ်ျပမိ၊
အခ်စ္၏မျပည့္စုံျခင္းကုိလည္း
က်ေနာ္ေရးမိတာပဲေလ၊
ျပီးေတာ့.......
ဘ၀တစ္ခု၏လုိအပ္ခ်က္
ကြက္လပ္မဲ့ႏွလုံးသားမ်ားအေၾကာင္း
ေရအေၾကာင္း,ေျမအေၾကာင္း
သဘာ၀ေခါင္းေလာင္းကုိ က်ေနာ္ထုိးမိ
ရုိမတၱစ္ဆန္တဲ့အေတြးကိုလည္း
က်ေနာ္...ဖြဲ႔ဆုိခဲ့ဘူးပါတယ္။
ရင္ခြင္မယ္
ႏွလုံးသားကခံစားနားလည္ေနသေရြ႔ေပါ့
ဟုတ္ကဲ့.....
က်ေနာ္ ေရးေနမိဦးမယ္ထင္ပါတယ္.....။
ကုိယ္လုိရာကုိ တြန္းေနမိတာပါ။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ဂႏၳ၀င္ဆန္စြာအလြမ္းကုိဖဲြ႔
ဇာတိမာန္နဲ႔အျခားမ်ားစြာ
ရင္ဘတ္ထဲရွိတာကုိ ခ်ျပမိ၊
အခ်စ္၏မျပည့္စုံျခင္းကုိလည္း
က်ေနာ္ေရးမိတာပဲေလ၊
ျပီးေတာ့.......
ဘ၀တစ္ခု၏လုိအပ္ခ်က္
ကြက္လပ္မဲ့ႏွလုံးသားမ်ားအေၾကာင္း
ေရအေၾကာင္း,ေျမအေၾကာင္း
သဘာ၀ေခါင္းေလာင္းကုိ က်ေနာ္ထုိးမိ
ရုိမတၱစ္ဆန္တဲ့အေတြးကိုလည္း
က်ေနာ္...ဖြဲ႔ဆုိခဲ့ဘူးပါတယ္။
ရင္ခြင္မယ္
ႏွလုံးသားကခံစားနားလည္ေနသေရြ႔ေပါ့
ဟုတ္ကဲ့.....
က်ေနာ္ ေရးေနမိဦးမယ္ထင္ပါတယ္.....။
အျဖဴေရာင္ရင္ခ်ည္ၾကိဳး
စြယ္ေတာ္ဘာေတာ့သေမဆန္ပါဘူး
ဒါေပမယ့္........
အမွီသဟဲတစ္ခုအျဖစ္ အတူရွိ
ခံစားေဖာ္ညွိျဖစ္ခဲ့ၾက....။
နားလည္ျခင္းၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ပါပဲ
အဆုိးအေကာင္းေတြကို ထုဆစ္
ဘ၀ကိုရြတ္လႊင့္ေနမိ၊
သူမရွိလုိ႔မျဖစ္တဲ့အရာေတြ
ကိုယ့္မွာလည္းတစ္ေလွၾကီး
သူလည္းကုိယ္လုိ တစ္ေထြးၾကီးေလ
မရွိမျဖစ္အရာေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္
စည္းေစာင့္ျခင္းနဲ႔တစ္ခါခ်ဳပ္တည္း
သံေယာဇဥ္ၾကီးခဲ့ၾက.....။
အျပီးသက္ဘ၀
မတူညီတဲ့ဆုံမွတ္ကုိယ္စီရွိေနၾကေပမယ့္
ေပစၥကၡေတြရဲ႕ေန႔
က်ေနာ္တုိ႔.....
အားလုံးကိုေမ့ထားၾကတယ္.....။
မဆုံးတဲ့သံသရာနဲ႔ေန႔ရက္
ေနာက္ဘ၀ေတြဆက္ေစေပါ့
ရင္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ ဒီၾကိဳး
ျဖတ္ဖို႔လြန္းေတြအေတာ္ေဆြးရဦးမွာပဲ
ဒီေတာ့.....
"ဥပါဒါန္"လုိ႔႔ပဲ ဆုိေစ
က်ေနာ္တုိ႔ ရင္ဘတ္ေတြ
ခုထိ အစြဲေတြၾကီးေနတုန္း......။
ဒါေပမယ့္........
အမွီသဟဲတစ္ခုအျဖစ္ အတူရွိ
ခံစားေဖာ္ညွိျဖစ္ခဲ့ၾက....။
နားလည္ျခင္းၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ပါပဲ
အဆုိးအေကာင္းေတြကို ထုဆစ္
ဘ၀ကိုရြတ္လႊင့္ေနမိ၊
သူမရွိလုိ႔မျဖစ္တဲ့အရာေတြ
ကိုယ့္မွာလည္းတစ္ေလွၾကီး
သူလည္းကုိယ္လုိ တစ္ေထြးၾကီးေလ
မရွိမျဖစ္အရာေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္
စည္းေစာင့္ျခင္းနဲ႔တစ္ခါခ်ဳပ္တည္း
သံေယာဇဥ္ၾကီးခဲ့ၾက.....။
အျပီးသက္ဘ၀
မတူညီတဲ့ဆုံမွတ္ကုိယ္စီရွိေနၾကေပမယ့္
ေပစၥကၡေတြရဲ႕ေန႔
က်ေနာ္တုိ႔.....
အားလုံးကိုေမ့ထားၾကတယ္.....။
မဆုံးတဲ့သံသရာနဲ႔ေန႔ရက္
ေနာက္ဘ၀ေတြဆက္ေစေပါ့
ရင္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ ဒီၾကိဳး
ျဖတ္ဖို႔လြန္းေတြအေတာ္ေဆြးရဦးမွာပဲ
ဒီေတာ့.....
"ဥပါဒါန္"လုိ႔႔ပဲ ဆုိေစ
က်ေနာ္တုိ႔ ရင္ဘတ္ေတြ
ခုထိ အစြဲေတြၾကီးေနတုန္း......။
သစၥာတုိင္
သံေယာဇဥ္
ႏြယ္ငင္လုိ႔ရစ္ပတ္
အခန္းဆက္နဲ႔ အလြမ္း
မ်က္ရည္စမ္းမွာ "ေၾကြ"။
ရစ္တုိးအစဥ္
ရင္ၾကိဳးငင္လုိ႔ အေမ့ခက္
ေန႔ရက္ဆက္ အလြမ္း
သမုဒယလမ္းမွာ "ေၾကြ"။
ေ၀ဒနာ
အခ်ိန္မွန္လာႏွိပ္စက္
အအိပ္ပ်က္တဲ့ညခ်မ္း
အိပ္မက္နန္းမွာ "ေၾကြ"။
မေျဖသာ
ရင္ေစရာလွည့္ပတ္
ေဆြးရက္ဆက္ကၽြမ္း
ႏွလုံးသားလမ္းမွာ "ေၾကြ"။
ရြက္ေျခာက္ေစ
တံလွ်က္ေတြ အေနရဲ
ေႏြမွာလည္း "ေၾကြ"။
စုိေျပမႈတုိ႔ေ၀
၀န္းက်င္ေစ ျဖန္႔က်ဲ
မုိးမွာလည္း "ေၾကြ"။
ႏွင္းစက္ကုိေျခြ
ျမဴမႈံေတြ စုိင္က်ဲ
ေဆာင္းမွာလည္း "ေၾကြ"။
မေမ့ရက္ေပ
အေတြ႔ခက္ေစ ပူေလာင္ကဲ
ေရႊရင္ပဲ ကြဲေစကြဲ
မ်က္ရည္ပဲ ရႊဲေစရႊဲ
လြမ္းေနလဲ သဲသဲလႈပ္
ငိုရင္လဲ ရႊဲရႊဲစုိ
သယ္သူဆုိ ပုိတယ္ေျပာေစေပါ့
ရင္ကိုေကာ့ အသဲမနာတယ္
"သစၥာ"တကယ္ တည္ေနတုန္း
ဘယ္ေတာ့မွ မမုန္း.........။ ။
ႏြယ္ငင္လုိ႔ရစ္ပတ္
အခန္းဆက္နဲ႔ အလြမ္း
မ်က္ရည္စမ္းမွာ "ေၾကြ"။
ရစ္တုိးအစဥ္
ရင္ၾကိဳးငင္လုိ႔ အေမ့ခက္
ေန႔ရက္ဆက္ အလြမ္း
သမုဒယလမ္းမွာ "ေၾကြ"။
ေ၀ဒနာ
အခ်ိန္မွန္လာႏွိပ္စက္
အအိပ္ပ်က္တဲ့ညခ်မ္း
အိပ္မက္နန္းမွာ "ေၾကြ"။
မေျဖသာ
ရင္ေစရာလွည့္ပတ္
ေဆြးရက္ဆက္ကၽြမ္း
ႏွလုံးသားလမ္းမွာ "ေၾကြ"။
ရြက္ေျခာက္ေစ
တံလွ်က္ေတြ အေနရဲ
ေႏြမွာလည္း "ေၾကြ"။
စုိေျပမႈတုိ႔ေ၀
၀န္းက်င္ေစ ျဖန္႔က်ဲ
မုိးမွာလည္း "ေၾကြ"။
ႏွင္းစက္ကုိေျခြ
ျမဴမႈံေတြ စုိင္က်ဲ
ေဆာင္းမွာလည္း "ေၾကြ"။
မေမ့ရက္ေပ
အေတြ႔ခက္ေစ ပူေလာင္ကဲ
ေရႊရင္ပဲ ကြဲေစကြဲ
မ်က္ရည္ပဲ ရႊဲေစရႊဲ
လြမ္းေနလဲ သဲသဲလႈပ္
ငိုရင္လဲ ရႊဲရႊဲစုိ
သယ္သူဆုိ ပုိတယ္ေျပာေစေပါ့
ရင္ကိုေကာ့ အသဲမနာတယ္
"သစၥာ"တကယ္ တည္ေနတုန္း
ဘယ္ေတာ့မွ မမုန္း.........။ ။
တန္ေဆာင္တုိင္
လစႏၵာ ယုန္ေရးလုိ႔
ျခဳံေပး၀တ္ရုံ
ညဥ့္မွာလႈံ
စုံေပသည့္ ၾကယ္ခင္း.....။
မီးပုံးပ်ံေလဟုန္စီး
ေ၀ဟင္ခရီး ၀ဲပ်ံ၊
နတ္ရ္ထံ စူဠာမနိ
ပူေဇာ္သည့္ဟန္၊
ႏွစ္,ရက္မွန္
ပြဲခံသည့္ရႈခင္း.....။
လတန္ေဆာင္တုိင္
ဆီမီးျမိဳင္ ထိန္ထိန္လင္းတယ္
ရုိးရာ့ရႈခင္း......။
ရည္ညႊန္း ။ ။
ေတာင္ၾကီးႏွင့္ျပင္ဦးလြင္ တန္ေဆာင္တိုင္မီးပုံးပ်ံပြဲေတာ္မ်ားသုိ႔ ရည္ညႊန္းဖြဲ႔သီပါ၏......။
လစႏၵာ ယုန္ေရးလုိ႔
ျခဳံေပး၀တ္ရုံ
ညဥ့္မွာလႈံ
စုံေပသည့္ ၾကယ္ခင္း.....။
မီးပုံးပ်ံေလဟုန္စီး
ေ၀ဟင္ခရီး ၀ဲပ်ံ၊
နတ္ရ္ထံ စူဠာမနိ
ပူေဇာ္သည့္ဟန္၊
ႏွစ္,ရက္မွန္
ပြဲခံသည့္ရႈခင္း.....။
လတန္ေဆာင္တုိင္
ဆီမီးျမိဳင္ ထိန္ထိန္လင္းတယ္
ရုိးရာ့ရႈခင္း......။
ရည္ညႊန္း ။ ။
တုန္လႈပ္ျခင္း
ေလေျပအေ၀့
ႏွင္းအေ၀ွ႔မွာ
လြင့္၍လာေသာ ပန္းတစ္ပြင့္။
ေနျခည္အေပြ႔
ႏွင္းအေသြ႔မွာ
တင့္၍သာေသာ ပန္းတစ္ပြင့္။
လမ္းသင့္၍ ခဏၾကဳံ
ျမင္ကြင္းပုံ ျခားနား
စိတ္အာရုံကုိ ဖမ္းစားခဲ့။
ထုိအခုိက္တန္႔
ျဖတ္ကတည္းအေတြး၀င္
သခါၤရကို ဆင္ျခင္မိ၊
အနိစၥ = အျမဲမရွိ ။
ဒုကၡ = ဆင္းရဲ၏ ။
အနတၱ = အစုိးမရ ။
ေၾသာ္...ငါလည္းတစ္ေန႔က်
(...ဤပန္းႏွယ္...)
ေ၀သမွ် ေၾကြရဦးမည္းတကား.....။
Tuesday, November 27, 2012
ျမန္မာမေလး
အရုိးေပၚ အယဥ္ဆင္
ေပၚလြင္တင့္ သူ႔ဟန္။
ျမန္မာဆန္ေက်ာ့ေက်ာ့ရွင္း
ေကာ့ညြတ္သြင္း မ်က္သြယ္
အလွတကယ္ ယဥ္ေပ့၊
ျမင္ေတြ႔ရ စိတ္ၾကည္တယ္
ျမန္ျပည္မယ္ သူေမြး။
ခင္ေလးငဲ့ ပ်ိဳမဒီ
အတုမွီလုိ႔၀တ္စမ္း။
တုိ႔ျပည္တစ္ခြင္
တင့္ဆန္းလုိ႔ေအးၾကည္ဖြယ္
ဘုိးေမြမုိ႔ကြယ္ေလး.......
ရင္ထဲရွိသလုိ
အစဥ္တက်ေတာ့ ရွိိမယ္မထင္ဘူး...
ရင္ထဲရွိသလုိ ထြက္လာခဲ့ရတဲ့
သံစဥ္မဲ့စကားလုံးမ်ား
မုသားမပါတာတစ္ခုပဲ
က်ေနာ္ ေျပာထားႏုိင္တယ္ေလ...။
ရင္ဘတ္ေတြေတာင္ လက္ေျမာက္လုိ႔
စည္းမေစာင့္တဲ့ ဒီအလြမ္း
ဇာတ္သိမ္းခန္းမဟုတ္ပဲ ၀င္က
ထင္ထားသမွ်အကုန္လြဲတယ္...။
တင္းထားတဲ့ၾကားက
ညႈိ႕ခ်င္လာတဲ့ မ်က္၀န္း
တက္နင္းထားတာေတာင္
ေခါင္းကေထာင္လုိ႔ေလ...။
တမန္ေတြအထပ္ထပ္ဆယ္ဘူးရဲ႕
ရင္ကြဲတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။
ပါတ္သတ္ခ်င္သလုိမျဖစ္တဲ့ ပါတ္၀န္းက်င္
အတင္း၀င္လာတဲ့ ဒီအလြမ္း
ေက်ာခုိင္းတမ္း ေဆာ့ကစားခြင့္
လြယ္လြယ္နဲ႔မျဖစ္တဲ့ အေျခေနပဲ။
ရြာေနဆဲပါ မုိးေတြ
မ်က္၀န္းတစ္ခုိ ညိႈ႕မိႈင္းညိဳလုိ႔
ေျပာသလုိ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး
ပါးျပင္က.......
ရာသီဥတုေျပာင္းလဲမႈကုိ
အသိမွတ္မျပဳေသးဘူးေလ....။
အင္း...ဒူးနဲ႔သုတ္ေနရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ
ႏွလုံးသားကို ခင္တြယ္ေနသမွ်
က်ေနာ္....ဘယ္ေတာ့ လြတ္လပ္မယ္မသိရေသး
ခုေတာ့....လြတ္လပ္ေရးမဲ့ ႏွလုံးသား
(...က်ေနာ့္ရင္က.....)
အလြမ္းကုိ ခုခံႏုိင္အားနည္းတုန္း.....။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ေနာက္ဆုံးစကား
တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအေပၚ
မင္းဘယ္ေလာက္တာ၀န္ေက်ခဲ႔သလဲဆုိတာ
မင္းျဖတ္သန္းလာတဲ႔
ေခတ္စနစ္ရဲ႕သက္ေရာက္မႈ႕ထဲ
မင္း ဘယ္ေလာက္ပါ၀င္ပါတ္သတ္ခဲ႔ဖူးလဲဆုိတာနဲ႔
တုိင္းတာရလိမ့္မယ္. . . .။
(ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္)
ႀကဳံႀကဳိက္ခဲ႔ရ ခဏငယ္ဘ၀
ေရာင္နီသည္ အေရွ႕ေလာကဓာတ္စီမွ ျပဴတင္းဖြင့္ လင္းလတ္၍ စက္၀န္းသ႑ာန္ဟန္ဖြဲ႔လွ်က္ ႏွင္းနံရံကိုတိုးထြက္ေနေခ်ျပီ။
အေရွ႔ေတာစပ္စီမွ အိပ္တန္းထ ငွက္တသုိက္တုိ႔ကလည္း ၀မ္းစာရွာခရီးႏွင္ဖုိ႔ အသင့္။ စီစီညံ လင္းၾကက္တုိ႔၏ တြန္သံတုိ႔က ေက်းလက္၏
နံနက္ခင္းကုိ ၾကိဳဆုိလုိ႔...။ ရြာဦးမွ ေၾကးစည္သံသဲ့သဲ့ကုိလည္း ၾကားေနရသည္။ ထုိေၾကးစည္သံ၏ ေနာက္တြင္ ျငိမ္သက္ေသာ စကၡဳေျႏၵကုိ
ကုိယ္စီခ်၍ ရြာအတြင္းသုိ႔ အရုဏ္ဆြမ္းအလုိ႔ငွာ လွည့္လည္လာေသာ ဦးပဥၨင္း ကုိရင္မ်ားကုိ ေတြရေပလိမ့္္မည္။
ဤသည္ပင္ ေညာင္ပင္လွ ရြာေလး၏ ေဆးသားပီ နံနက္ခင္း ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္ပင္ျဖစ္သည္။
-----------------------------------------------------------------------------------------
ေပါက္စသည္ ထန္းေခါက္ ပလုိင္းကုိလြယ္၍ အိမ္အတြင္းမွထြက္လာ၏။ သူ၏ခါးတြင္ လက္သုံးေတာ္ ဓားမတုိက ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထုိးလွ်က္။
ႏွီးဦးထုပ္ကုိ ခပ္ငုိက္ငုိက္ သူေဆာင္းထားသည္။ သူ၏အဖြား ဖြာေလးျမ ယက္ကန္းစင္က် ဖ်င္းၾကမ္းပုဆုိး အစိမ္းကြက္တစ္ထည္က သူ၏ ခါးတြင္
အခန႔္သား ေနရာယူထားသည္။ တုတ္ခုိင္သန္မာျပီး ေၾကးနီေရာင္သန္းေနေသာ သူ၏ ခႏၶာကုိယ္ အေပၚပုိင္း၌ ဖ်င္ၾကမ္းတီရွပ္ အစင္းၾကားခပ္ထူထူ
တစ္ထည္ကုိ ၀တ္ဆင္ထားေလသည္။ ေသခ်ာပါျပီ ေပါက္စ ေတာသုိ႔၀င္ေတာ့မည္။ ဤသည္ပင္ သူ၏ ေန႔စဥ္ နိစၥဓူ၀ က်င့္၀တ္တစ္ခုပင္။
---------------------------------------------------------------------------------------
ေပါက္စသည္ ဤေညာင္ပင္လွရြာ ဇာတိခ်က္ျမဳတ္ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္
သူ႔တြင္ ခင္မင္တြယ္တာရာဟူ၍ ဤေညာင္ပင္လွ၌ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။
သူ၏ အဖြား ဖြားေလးျမႏွင့္ရြာေတာင္၀ုိင္းက သူၾကီးသမီး ျမေလးငုံ တုိ႔သည္သာ သူ၏သံေယာဇဥ္ကမၻာေလးမ်ားအျဖစ္ ဤရြာ၌ရွိၾက၏။
ေပါက္စ၏ အေဖ ဦးညိဳေမာင္သည္ ဤေညာင္ပင္လွ ဇာတိမဟုတ္ေခ်။ သူ၏အေမ ေဒၚေအးေမ တြင္လည္း ေမြးခ်င္းေပါက္ေဖာ္မရွိသလုိ သူသည္လည္း
တစ္ေကာင္ၾကြက္ပင္ျဖစ္၏။ေပါက္စ၏မိဘမ်ားသည္ ေပါက္စငယ္ငယ္ကတည္းကဆုံးပါးသြားခဲ့ၾကေလသည္။
သူအေမ ေဒၚေအးေမ၏ မိခင္ ဖြားေလးျမ ကပင္ ေပါက္စကုိ လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုေစာင္ေရွာက္ ေမြးျမဴေပးခဲ့ရ၏။
ခုေတာ့ ေပါကသည္ပင္ အသက္ တစ္ဆယ့္တင္းတင္းသို႔ခ်ဥ္းႏွင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။
----------------------------------------------------------------------------------------
ဖြားေလးျမသည္ မုဆုိးမ အမယ္အုိတစ္ဦးျဖစ္သည္။ မျဖစ္စေလာက္ ယက္ကန္းရုံေလးနဲ႔ ေပါက္စကုိ လူလားေျမာက္ေအာင္
ျပဳစုေစာင့္ေလွ်ာက္ေမြးျမဴထားခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာအေမြဟူ၍ ေပါက္စကုိ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မေပးႏုိင္ခဲ့ေပ။
ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ အထံ၌သာ သင္ပုန္းၾကီး သုံးေခါက္ေပါက္မွ် ေပါက္စ ပညာသင္ခဲ့ဘူးေလသည္။ ဒီေတာ့ ေပါက္စ ေသစာရွင္စာ
ဖတ္တက္ရုံမွတပါး အျခားမယ္မယ္ရရ စာမဖတ္တက္ေပ။ ရြားဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေပါက္စကုိ ဆက္လွ်က္ပညာသင္ေစရန္တုိက္တြန္းေသး၏။
သုိ႔ေသာ္ ဖြားေလးျမလုိ ကုိယ္ခဲြမရွိ
စီးပြားေရးေတာင့္ေတာင့္ခုိင္ခိုင္မရွိသူအဖို႔ ေပါက္စကုိ
ေက်ာင္းဆက္ထားဖုိ႔ဆုိသည္မွာအိပ္မက္ျဖင့္သာ ျပီးဆုံးခဲ့ရေလသည္။
ဖြားေလးျမစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေသာကၾကီးစြားျဖစ္ခဲ့ရေလ၏။
-------------------------------------------------------------------------------------------
လြန္ခဲ့ေသာသုံးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဖြားေလးျမ
က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာလာသည္။ ဇရာ တရားႏွင့္စိန္ေခၚတုိက္ခုိက္မႈမွာ ဖြားေလးျမ
က်ရႈံးခဲ့ရေလ၏။
ယက္ကန္းစင္၌ အထုိင္အေနမ်ားခဲ့သည္တုိ႔ကလည္း ဖြားေလးျမ၏ ဗ်ာဓိတရားကုိ ဖိ၍ႏွိပ္စက္ေလျပန္သည့္အခါ ဖြားေလးျမ မဟန္ႏုိင္ေတာ့ပါ။
ဒီေတာ့ အိမ္၏ စား၀တ္ေနရးႏွင့္မိမိတုိ႔ေျမးအဖြား အသက္ရွင္ေနထုိင္ႏုိင္ေရးတုိ႔သည္ ေပါက္စ ေခါင္းေပၚသုိ႔ က်ေရာက္လာခဲ့ေလေတာ့၏။
ေပါက္စ ထုိင္ေန၍မျဖစ္ေတာ့။ ေျပးၾကည့္မွ ဒီေျမးအဖြားႏွစ္ယာက္သာ
ရွိသည့္မိသားစု၌ ဖြားေလးျမအတြက္ ေဆး၀ါးစရိတ္ႏွင့္မိမိတုိ႔ေျမးအဖြား
၀မ္းတစ္ထြာမီးျငိမ္းေစဖုိ႔အေရး
ေပါက္စ အလုပ္လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေပါက္စ ဘာအလုပ္ကုိလုပ္မည္နည္း။
သူေတြးသည္။ "ငါ ဘာအလုပ္ လုပ္သင့္သလဲ၊ဘယ္အလုပ္ကုိလုပ္ရင္ အစဥ္ေျပမလဲ'"ဟူ၍
ျဖစ္သည္။
-------------------------------------------------------------------------------
လယ္ယာကိုင္းကၽြန္ ဟူ၍ လက္ညႈိးညႊန္ျပစရာ ဆီးရြက္ေလာက္မွ်
ေျမပထဗ်ာမရွိေသာေပါက္စအဖုိ႔ အျခားသူမ်ားနည္းတူ မိရုိးဖလာ
ေတာင္သူလုပ္ခြင့္မရ။
လုပ္စရာလညး္သူ႔မွာ မရွိ။ တစ္ခါ သူတစ္ပါး ယာသူရင္းငွား
လုပ္မည္ဆုိေတာ့လည္း ေပါက္စအဖို႔မျဖစ္ႏုိင္။ သူ႔မွာ ဖြားေလးျမကုိ
ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ကရွိေသးသည္။
ျပိးေတာ့ ဤအရပ္ ဤေဒသ၌ သူရင္းငွားလုပ္ရသည္ကလည္း ထင္သေလာက္မလြယ္ကူလွေပ။အခ်ိန္ျပည့္ယာေတာ၌သာအေနမ်ား၏။
ေပါက္စလုိကုိယ္ခဲြမရွိေသာသူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ပုိလုိ႔ပင္ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ သူ
သူရင္းငွားလုပ္လွ်င္ ဖြားေလးျမကုိ မည္သူေစာင့္ေရွာက္မည္နည္း။ ဒါကုိ ေပါက္စ
ေတြးသည္။
အျခားအျခားေသာ ေတာက္တုိမရအလုပ္ကုိ လုပ္မည္ဆုိကလည္း ပညာမတက္ေသာ ေပါက္စ မတြက္ အခက္ေပြခဲ့ရျပန္သည္။
ထုိအလုပ္ေတြကလည္း "သူတုိ႔ ေျမးအဖြားအတြက္ ေဆးဖိုး၀ါးခႏွင့္၀မ္းစာကုိ
မွ်ေအာင္း ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ထိန္းေပးႏုိင္မည္ မဟုတ္"ေပါက္စ ျမင္သည္ေလ။
ထုိသုိ႔ ေတြျမင္ျခင္းႏွင့္အတူ လက္ရွိသူလုပ္ကုိင္ေနေသာ အလုပ္သုိ႔ ေပါက္စကုိ တြန္းပုိ႔လုိက္သလုိျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။
ေပါက္စသည္ ေတာလည္၍ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ခူးျခင္း မ်စ္ခ်ိဳးျခင္း
ပ်ားအုံမ်ားကုိလွည့္လည္ရွာေဖြ၍ ပ်ားဖြတ္ပ်ားရည္ထုပ္ေရာင္းျခင္း
အလုပ္တုိ႔ကုိ လုပ္ကုိင္ခဲ့ေလ၏။
မဆိုးပါ ထုိအလုပ္သည္ ေပါက္စ ေမွ်ာ္မွန္းေသာ အိမ္စရိက္ကုိ
ေကာငး္စြားဖားေထးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပါက္စသည္ ဟင္းသီဟင္ရြက္ခူးျခင္း
မ်စ္ခ်ိဳးျခင္း
အလုပ္တုိ႔ကို အပရိကေလာက္သာလုိပ္၍ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပ်ားဖြတ္ျခင္းကုိသာ
အင္စုိက္အားစုိက္ လုပ္ကုိင္ေလ၏။ ထုိအလုပ္သည္ ေပါက္စ အတြက္
၀င္ေငြမ်ိဳးမ်ိဳးျမတ္ျမတ္ရေစ၏။
စင္စစ္ေပါက္စသည္ ပ်ားမုဆုိးတစ္ဦး ဟူ၍ ဆုိရေပမည္။
-----------------------------------------------------------------------------------
သဘာ၀ပ်ားရည္သည္ ရွားပါးျပီဒေဆးဘတ္၀င္
ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သဘာ၀ပ်ားရည္ကို
လူတုိ႔မက္မက္စက္စက္ရွိၾကသည္။
တန္ဖုိးလည္းထားၾက၏။ ေစ်းၾကီးလည္း ေပးျပီး၀ယ္ယူေလ့ရွိၾကသည္။ ယေန႔ ဒီဘတ္ေခတ္၌ ပ်ားရည္စစ္စစ္ ရရန္မွာ အင္မတန္ပင္ခက္ခဲ၍ လာေခ်သည္။
ပ်ားရည္စစ္စစ္ ရဖုိ႔ရန္လည္း မလြယ္ကူလွေပ။ တစ္လီတာမွ်
ပုလင္းေသးေသးတစ္လုံး ျပည့္ဖုိ႔ပင္ အေတာ္စုယူရေလ၏။ ဤအရပ္ ဤဒသတြင္လည္း
ပ်ားရည္စစ္စစ္သည္
ေရႊေစ်းကဲ့သုိ႔ ေစ်းေကာင္းလွေပသည္။ ဒါကုိ ပါက္စ သေဘာေပါက္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ ပုိမုိတြက္ေခ်ကုိက္ေသာ ပ်ားမုဆုိး အလုပ္ကုိ သဲသဲမဲမဲ
သူလုပ္ကုိင္ေနျခင္း
ျဖစ္ေလသည္။
ဒီေန႔မနက္လည္း ေတာင္ခင္တန္းသို႔ ပ်ားရွာတက္ရန္ သူထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။
-----------------------------------------------------------------------------------
ထန္းေခါက္ပလုိင္း၊ဓားမတုိ၊ႏွီးဦးထုပ္၊ဖ်င္ၾကမ္းထည္တုိႏွင့္ ေပါက္စ၏ ဟန္သည္
တကယ့္ ပ်ားမုဆုိး အၾကီးစားႏွင့္ပင္ တူလွပါသည္။
သူ၏ပလုိင္းထဲတြင္ မီးျခစ္၊ေရဗူး၊ထမင္းထုပ္ႏွင့္ႏွမ္းရုိးဆုပ္
အနည္းငယ္တုိ႔ကုိ ထည့္ထားသည္။ ပုခုံေပၚ၌ လုိအပ္က အသုံးျပဳရန္
ဖ်င္ၾကမ္းပုဆုိး အေဟာင္းတစ္ထည္လည္း
ပါေသးသည္။ ဤပစၥည္းတုိ႔သည္ ပ်ားမုဆုိး တစ္ဦးအတြက္ မပါမျပီး မရွိမျဖစ္
အျခံအရံ ကုိယ္ပြားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ပ်ားအုံေတြ႔ရွိက ႏွမ္းရိုးဆုပ္
အနည္းငယ္ကုိ မီးရႈိ႕မႈိင္းတုိက္၍
ပ်ားေကာင္မ်ားကုိ ေမာင္းထုပ္မည္။ ျပီး ပ်ားေကာင္မ်ား စင္မစင္ၾကည့္၍
မစင္လွ်င္ ပါလာေသာ ပုဆုိးေဟာင္းကုိျခံဳ၍ ပ်ားအုံကုိ ဖြတ္ယူမည္။ ဤကား
ပ်ားမုဆုိးတုိ႔၏ လုပ္ငန္းခြင္
ပုံၾကမ္းမွ်ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ပဲလား ။ မဟုတ္ေသးပါ ။ ပ်ားအုံ
အရင့္အႏုခြဲျခားၾကည့္တက္ရန္လည္းလုိေသး၏။သုိ႔မွသာ ပ်ားရည္မ်ားမ်ားစားစား
ထုပ္ယူႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။
ပ်ားႏုလြန္းျပန္ရင္လည္း ပ်ားဥနည္းတက္သလုိ ရင့္လြန္းျပန္ရင္လည္း
အေကာင္ျဖစ္သြား၍ ပ်ားဥနည္းတက္ျပန္၏။ ပ်ားဥနည္းက ပ်ားရည္ မ်ားမ်ားစားစား
မရႏုိင္ေပ။
တစ္ခါ ေတာအထာႏွင့္ရာသီအလုိက္ ပ်ားတုိ႔ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တက္ေသာ သစ္ပင္ပန္းမန္အမ်ိဳးအစားကုိလည္း သိထားဖုိ႔ လုိအပ္ေသး၏။
ပ်ားမ်ိဳးစိတ္ႏွင့္အုံက်င္းဖြဲ႔တက္သည့္ ဓေလ့သဘာ၀ကိုလည္း ေလ့လာရေသး၏။
သုိ႔မွသာ ကုိယ္လုိခ်င္ေသာ ပ်ားအမ်ိဳးအစားကုိ အလြယ္တကူ ရွာရႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။
ေပါက္စသည္ ဤပညာရပ္တုိ႔ကုိ ရြာေျမာက္၀ုိင္း ကာလသားေခါင္း ကုိလွေဆာင္ ထံမွ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ေလ့လာသင္ယူခဲ့ရေလ၏။
ခုေတာ့ ထုိပညာရပ္တုိ႔သည္ ေပါက္စကို ေကာင္းစြားအက်ိဳးျပဳေနေခ်ျပီ။
------------------------------------------------------------------------------------------
ေတာင္ခင္တန္း၌ ဆီးေတာအလြန္ေပါ၏။ ဆီးပြင့္
သရက္ပြင့္တုိ႔ကုိ မယင္းပ်ားတုိ႔ အေတာ္ခံတြင္းေတြ႔လွသည္။ ထုိဆီးေတာ
သရက္ေတာမ်ား၌မယင္းပ်ားမ်ားကုိ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတြ႔ရေလ့ရွိ၏။ ခုလုိ
ေဆာင္းဦးေပါက္ အခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ဆီးတန္းတုိ႔၌ မယင္းပ်ားအုံတုိ႔သည္
ေကာင္းစြားအုံဖြဲ႔ေလ့့ရွိၾကသည္။အရည္ကလည္းလဲ့မွလဲ့ပင္။ ဟုိတစ္ေန႔က
သူၾကီးကေတာ္ ေဒၚေလးရုံက "မယင္းပ်ား တစ္ပုလငး ရခ်င္သည္"ဟု ေပါက္စကုိ
မွာလုိက္ေလ၏။ အျမန္ဆုံး ရွာေပးရနလည္းေျပာလုိက္ေသးသည္။
ဒီေတာ့ ေပါကစ မေနသာေခ်ျပီ ။ ေတာင္ခင္တန္း ဆီးေတာသုိ႔ သူတက္ရေလေတာ့၏...။
--------------------------------------------------------------------------------------------
ဤပ်ားမုဆိုးအလုပ္ကုိ ေပါက္စစတင္လုပ္ကုိင္မည္ ဟု
ေတြးျပီး ကုိၾကီးေဆာင္ အထံသုိ႔ သြားေရာက္အကူညီေတာင္းစဥ္က
ကိုၾကီးေဆာင္ေျပာဘူးသည္။
ေပါက္စထံမွ ကတိလည္းေတာင္းခံခဲ့ေသး၏။
" ကုိၾကီးေဆာင္ က်ေနာ္ ပ်ားမုဆုိး လုပ္မလုိ႔ဗ်ာ
အဲဒါ တက္ေကာင္းတက္အပ္ရာေလးေတြ ခင္မ်ားစီက သင္ခ်င္လုိ႔ ။
ဒီရြာမွာလဲ ဒီအလုပ္ကုိ ေဇာက္ခ်လုပ္ဘူးတာဆုိလုိ႔ အစ္ကုိပဲ ရွိမဟုတ္လား ။
က်ေနာ္ကုိ ကူညီဗ်ာေနာ္ ကုိၾကီးေဆာင္ "။
" ဟ ေပါက္စရ မင္းဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားတာလည္း ။
ပ်ားဖြတ္တယ္ဆုိတာ လြယ္တယ္မ်ား ထင္သလားကြ ။
အလြန္အင္မတန္ အကုသုိလ္ ၾကီးတဲ့ အလုပ္ မင္း ဘာမွတ္ေနလဲ ။
ငါေတာင္ ဒီအလုပ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာသာ မင္းၾကည့္ ။
'' ပ်ားဖြတ္၊၀တ္ထုိး၊မယားခုိး" တဲ့ မင္းၾကားဘူးလား
သိပ္အကုသုိလ္ ၾကီးမာတဲ့ အလုပ္ေတြေပါ့ကြ။
မင္း မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ ကေလးရာ "။
" အုိဗ်ာ ကုိၾကီးေဆာင္ကလည္း
က်ေနာ္ အျခေနကုိ ခင္မ်ား အသိသားပဲ။
က်ေနာ္မွာ အျခားလုပ္စရာ ဆုိလုိ႔
ဒီရြာမွာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မွ မရွိပဲ။
ျပီးေတာ့ ဖြားေလးကလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး။
ဖြားေလး ေဆးဖုိး၀ါးခ၊က်ေနာ္တုိ႔အိမ္စရိက္ ဖာႏိုင္တာဆုိလုိ႔
ဒီအလုပ္ပဲက်ေနာ္ျမင္လုိ႔ပါဗ်ာ။ မတက္ႏုိင္ဘူး အကိုသိုလ္
ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး က်ေနာ္ေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ ။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္လည္း ခ်ခဲ့ျပီးျပီ။ အဲဒါေၾကာင့္
ကုိၾကီးေဆာင္စီ လာတာေပါ့ ။ က်ေနာ္ကုိ ကူညီပါဗ်ာေနာ္"။
" တယ္ခက္ပါလား ကေလးရယ္။
ေအးေလ မင္းမွာလဲ အျခားေရြးခ်ယ္စရာ အလုပ္ကမရွိျပန္ဘူးဆုိေတာ့
ငါသင္ေပးလုိက္ပါမယ္ ။ တစ္ခုေတာ့ မင္း ငါ့ကုိ ကတိေပးကြာ။
ဒီအလုပ္ကုိ မင္း 'ေရရွည္ မလုပ္ပါဘူး' လုိ႔ ။
ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ ကတိေပးမလား "။
" ေပးတယ္ဗ်ာ"။
" ေဟ့ေကာင္ေလး လြယ္လြယ္ မေျပာနဲ႔ကြ ။
ငါ အတည္ေမးေနတာေနာ္"။
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ကုိၾကီးေဆာင္ရာ က်ေနာ္
ဒီအလုပ္ကို ေရရွည္စြဲ မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ
အတည္ပါ ။ က်ေနာ္ ကတိေပးတယ္"။
" ေအး ဟုတ္ျပီ ဒါဆုိ မနက္ဖန္ မင္း ဟင္းရြက္ခူးျပန္ ငါ့စီ ၀င္ခဲ့ၾကားလား"။
" ဟုတ္ကဲ့ ကုိၾကီးေဆာင္ ေက်းဇူတင္ပါတယ္ဗ်ာ"။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ပ်ားမုဆုိး အတက္ပညာကုိ ကုိၾကီးေဆာင္အထံမွ ေပါက္စ သင္ယူခြင့္
ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ကုိၾကီးေဆာင္သည္လည္း ေပါက္စကုိ ညီရင္းအစ္ကုိပမာ
အျမဲမပ်က္ ေစာင့္ေရွာက္သြင္ ဆုံးမေပးလွ်က္ရွိဆဲပင္။ ေပါက္စသည္လည္း
ကုိၾကီးေဆာင္စကားဆုိ တေသြမတိမ္းလုိက္နာေလ၏။ တစ္ခုပဲ ပ်ားမုဆုိး အလုပ္ကုိ
ခုထိ ေပါက္စ အစြန္႔လႊတ္ေသးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
-------------------------------------------------------------------------------------
နံနက္ ဆြမ္းခံ၀င္စဥ္ကတည္းက ေတာင္ခင္တန္းသုိ႔
ပ်ားရွာတက္လာခဲ့ေသာေပါက္စ၊ ဆီးေတာပင္ ႏွံ႔သေလာက္ျဖစ္ေခ်ျပီ။
မယင္းပ်ားမေျပာနဲ႔
မယင္းနဲ႔တူတဲ့ ပစြတ္ပ်ားေသးေသးကုိပင္ မေတြ႔ရေသးေခ်။ ေနပင္
ထန္းတစ္ဖ်ားေက်ာ္၍ လူတစ္ရပ္ခန္႔ အေနာက္အရပ္သုိ႔ တိန္းခဲ့ေလျပီ။ ေပါက္စကား
ပ်ားအုံကုိရွာေဖြ
ေတြ႔ရွိျခင္းမရွိေသး။ လက္း၌ေတြ႔သမွ် လက္လွမ္းမွီရာ
ကဆစ္၊ေထာက္က်န္႔၊က်ီးအာ၊ၾကက္လွ်ာ၊ဆူးပုတ္၊ေၾကာင္လွ်ာ စသည့္
ဟင္းသီးဟင္းရြတ္တုိ႔ကုိ ခူးလာခဲ့သည္မွာလည္း
သူ၏ပ လုိင္းတြင္း၌ျပည့္လုျပည့္ခင္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ လုိအပ္ေသာ
မယင္းပ်ားကုိကား ေပါက္စ မေတြ႔ေသး။ ရလည္းမရေသးေပ။ ဒီအတုိင္းသာဆိုလွ်င္
ေဒၚေလးရုံကုိ အားနာစရာ
ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ အထူးသျဖင့္ ျမေလးငုံ ။ သူမသည္ ေပါက္စ ငယ္ကတည္းက တိတ္တခုိးတြယ္တာခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ယာဥ္စြန္းတန္းေလးျဖစ္၏ ။
ျပီးေတာ့ သြားအတူ လာအတူ အစားအတူ ရွိခဲ့ဘူးသူ ။ သူနဲ႔ဆုံတုိင္း ေပါက္စ
ရင္ခုံသံတုိ႔ ျမန္ဆန္ေလ့ရွိ၏ ။ တစ္ခါ ျမေလးငုံသည္ ေဒၚေလးရုံ ၏
တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ။
သူမ မိခင္ လုိခ်င္ေသာမယင္းပ်ားကုိ ရေအာင္မဖြတ္ႏုိင္ေကာင္းလား ဟူ ၍
သူ႔ကို စိေကာက္ေခ်လွ်င္ အခက္သား ။ ျမေလးငုံ စိတ္ေကာက္လွ်င္ ေပါက္စ မေနတက္ေပ
။
ေခ်ာ့ကလည္း မေခ်ာ့တက္ ။ျမေလးငုံ မိခင္ လုိခ်င္ေနေသာ မယင္းပ်ားကုိ
မရမကရွာေပးခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား ေပါက္စ၏ ရင္ထဲ၌ အစုိင္အခဲျဖစ္လွ်က္ရွိသည္။
ထုိသုိ႔ ရွာေဖြေပးျခင္းျဖင့္ ျမေလးငုံ ေက်နပ္ေနလိမ့္မည္ဟုလည္း ေပါက္စ ေတြးသည္ေလ။ ခုထိေတာ့ မယင္းပ်ားကုိ မေတြ႔ေသးေခ်။
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ေနပင္အေတာ္ျမင့္ခဲ့ေလျပီ။ ေပါက္စသည္လည္း
ေမာပမ္း၍ ၀မ္း၌ဟာလာ၏။ ဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာ ဆီးပင္အရိပ္ေကာင္းေကာင္း
အပင္တစ္ပင္ေအာက္သုိ႔၀င္လွ်က္ ေပါက္စ
အနားယူလုိက္ျပီး ပလုိင္းအတြင္းမွ ေရဗူးႏွင့္ထမင္းထုပ္ကုိ ထုပ္ယူေလ၏။
ထုိေနာက္ ေပါက္စ လက္ကုိအနည္းငယ္ ေရျဖင့္ေဆးလွ်က္ထမင္းထုပ္ကုိသူျဖည္၍
တ၀စားေလသည္။
ထမင္းစားျပီး ေရဗူးမွေရကုိ တစ္ငုံႏွစ္ငုံခန္႔ေသာက္၍ ေပါက္စ
တစ္ေရးတေမာအိပ္ရန္ျပင္ဆင္ေလ၏။ ပုခုံးေပၚ၌ အသင့္ပါလာေသာ
ဖ်င္းၾကမ္းပုဆုိးအေဟာင္းကုိ ဆီးပင္ေျခသုိ႔
ေပါက္စ ျဖန္႔ခင္းလုိက္သည္။ျပီးေနာက္ ခါးၾကားမွ ဓားမတုိကုိ ေျမေပၚသုိ႔
စုိက္လုိက္၏ ။ တစ္ခါ ႏွီးဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္၍ ပတ္လပ္အေနထားလွဲခ်လုိက္ျပီး
ဦးထုပ္ကုိမ်က္ႏွာေပၚ၌ အုပ္လုိက္သည္။ မ်က္လုံးကုိေမွးလွ်က္ ေပါက္စ
အိပ္ေပ်ာ္ရန္အားထုပ္ေလေတာ့၏ ။ ခပ္အုပ္အုပ္ ဆီးပင္၏ အကိုင္းအခက္တုိ႔သည္
ေပါက္စ အားလႊမ္းျခဳံထားသကဲ့သုိ႔ပါပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္ ။ ထုိအခုိက္ ေပါက္စ၏
နားအၾကားအာရုံအတြင္းသို႔ အသံတစ္ခု ခပ္သဲ့သဲ့ တုိးရုိ႕၀င္ေရာက္လာေလသည္ ။
ေပါက္စသည္ ရုတ္တရက္ထထုိင္လုိက္ေလ၏။ သူ၏မ်က္၀န္းတုိ႔သည္လည္း
ဆီးပင္ေပၚသုိ႔ တျပိဳင္တည္းၾကည့္မိလွ်က္သားပင္ ။ ေသခ်ာပါသည္
ေစာနကၾကားလုိက္ရသည့္
အသံသည္ "ပ်ားအူသံ"ပင္ျဖစ္၏။ ေပါက္ျစ၏ အေတြ႔အၾကဳံက စကားေျပာေခ်ျပီ
။ေပါက္စသိသည္ ဒါ ပ်ားအူသံမွပ်ားအူသံ အစစ္ ။ဒီလုိဆုိရင္ျဖင့္ ဤဆီးပင္၌
ပ်ားအုံရွိေနျပီေပါ့။
ေပါက္စ ထိုင္လွ်က္ရွာၾကည့္သည္ မေတြ႔။ တစ္ခါ ထ၍ ွဆီးပင္ပါတ္ပါတ္လည္
ေလွ်ာက္လွ်က္လွည့္လည္ၾကည့္၏ ။ ေဟာ ေတြ႔ပါေလျပီ ဆီးပင္၏ အေရွ႔ေတာင္ဘတ္အျခမ္း
ကုိင္းမၾကီး၏ ဂြဆုံတည့္တည့္နားက တက္မေလးမွာ အုံဖြဲ႔ေနေသာ မယင္းပ်ားအုံၾကီး စေကာေလာက္ပင္ရွိမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေပါက္စ ၀မ္းသာသြား၏။
သူ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ျပည့္ေခ်ျပီ ။ အားရေက်နပ္ေနမည့္ ေဒၚေလးရုံ
မ်က္ႏွာကိုလည္း ေပါက္စ ေတြး၍ ျမင္ေယာင္မိေလ၏ ။ ျပီးေတာ့ ျမေလးငုံ။
ေက်းဇူးတင္ရႊင္လဲ့ေနေသာ
မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ေပါက္စကို ၾကည့္ေလမည့္ ျမေလးငုံ၏ ပုံရိပ္ကုိလည္း
စိတ္ကူးျဖင့္ ေပါက္စ ပုံေဖာ္ေနမိ၏။ ထုိအေတြးတုိ႔ျဖင့္ ပ်ားအုံကို ဖြတ္ယူရန္
ေပါက္စ အားထုပ္ေလေတာ့သည္။
အားပါးပါး အရည္လဲ့လိုက္သည့္ပ်ားအုံၾကီးပါလား ။
ပ်ားလပုိ႔ႏွင့္ပ်ားရည္တုိ႔က မဆန္႔ခ်င္။ပ်ားဖြတ္လာသည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္
ဤတစ္ၾကိမ္သည္ ေပါက္စအဖုိ႔ ပ်ားဖြတ္ရန္အခ်ိန္ေကာင္းကုိမွီျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အျခားမည္သည့္အၾကိမ္မွ ဤမွ်ေကာင္းမြန္ေသာ အခ်ိန္ကုိ ေပါက္စ မၾကဳံခဲ့ဘူး။
ဒီအတိုင္းဆုိလွ်င္ ေဒၚေလးရုံ အတြက္
ပ်ားရည္တစ္ပုလင္း ဒီတစ္အုံတည္းႏွင့္ပင္ျပည့္ႏုိင္ေလသည္။
ေပါက္စ အေတြးနဲ႔တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္၍ ေနပါေလျပီ ။
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ေနလုံးနီိနီသည္ အေနာက္ေတာင္စြန္းသုိ႔ ငုတ္လွ်ဳိးပုန္းကြယ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနေလျပီ။
ပုဇြန္ဆီေရာင္ႏုႏုဆည္းဆာက ေညာင္ပင္လွရြာေလး၏ မ်က္ႏွာစာကုိ
လႊမ္းျခဳံျဖန္းပတ္လွ်က္ ။ ရြာအ၀င္ အေရွ႕အေနာက္ ၀င္းတံခါး ႏွစ္ဖက္စီမွ
စားက်က္ျပန္
ဆိတ္၊သုိး၊ႏြားတုိ႔သည္ အုပ္စုဖြဲ႔ကာ ရြားအတြင္းသို႔
ခ်ဥ္းႏွင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေပါက္စသည္လည္း
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျပည့္၀မႈ၊ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္မႈ၊အားရေက်နပ္မႈ
တစ္ေထြးၾကီးကို ရင္၀ယ္ပုိက္လွ်က္ ရြာဘတ္စီသုိ႔ ခပ္စုိက္စုိက္
ေလွ်ာက္ေနေခ်ျပီ ။ သူ၏အေတြးျမင္ကြင္းအာရုံခံစားမႈတုိ႔၌ ၀င္းလတ္၍
အရည္တလဲ့လဲ့စုိေနေသာ
ပ်ားလပုိ႔ၾကီးႏွင့္အတူ သူလုိခ်င္ေသာ မယင္းပ်ားကို မရမက ရွာေဖြေပးလာေသာ
သူ႔ကုိၾကည့္၍ အားရ၀မ္းသာျဖစ္ေနမည့္ ေဒၚေလးရုံ၏ ရႊင္ျပဳံးေနေသာ
မ်ာက္ႏွာတုိ႔ကုိ
ျမင္ေယာင္ေနေခ်၏ ။ ျပီးေတာ့ ျမေလးငုံ ။ အျမဲတေစ သနပ္ခါးေရက်ဲေလး
ခပ္ပါးပါးလိမ္းက်ံထားေလ့ရွိေသာ ျမေလးငုံ ။ ေညာင္ပင္လွရြာ၏
ကြန္းေတာင္ကိုင္မေလး
ျမေလးငုံ ။ တစ္ခါ ဤရြာ၌ ၾသဇာတိကၠမ ၾကီးမားလြန္းေသာ
သူၾကီးဦးဖုိမွန္ႏွင့္ေဒၚေငြရုံတုိ႔၏ ေရႊလုိဥ၍
ပုိးႏွယ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရေသာ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလး
ျမေလးငုံ။ ေဒၚေလးရုံစီ ပ်ားရည္သြားပုိ႔ရင္း " သူ၏ရင္တြင္းမွ
ႏွစ္ရွည္လမ်ား သိမ္းဆည္းထားရေသာ သံေယာဇဥ္တရားတုိ႔ကုိ စကားအျဖစ္
ဖြင့္ဟ၀န္ခံ၍
သူမသိေအာင္ ေျပာၾကားေလေတာ့မည္"ဟု ဘာသာေတြးလွ်က္ သဲ့သဲ့ေလး ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးကာ ရြာအတြင္းသုိ႔ ေပါက္စ ၀င္ေရာက္ေျခခ်မိေလေတာ့သည္။
သူ၏ေနာက္တြင္ကား ရြာဦးေက်ာင္းမွ
ညေနခင္းဘုရား၀တ္တက္သံတုိ႔သည္ တုိးတုိးျငိမ့္ျငိမ့္ လြင့္ပ်ံ၍
က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့၏ ။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
တစ္ခ်ိန္က ကုိၾကီးေဆာင္ ေျပာေသာ စကားမ်ားကုိကား ေပါက္စ တစ္ေယာက္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္လား-? ။
သုိ႔မဟုတ္ မေတြးပဲထားခဲ့ေလသည္လား - ? ။ ျပီးေတာ့ "သူ၏ကတိစကား" ။ေပါက္စ မည္သည့္ အခ်ိန္ထိ ဆြဲထားဦးမည္နည္း ။ဤသည္ကုိကား ေပါက္စမွတပါး
အျခား မည္သူမွ မသိရွိႏုိင္ေပျပီ..........။ ေပါက္စ ဘယ္လုိ
စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ ဘ၀ကိုေရွ႕ဆက္မည္နည္း...ဟူ၍သာ
ေဇာကပ္ေတြးပူရင္း...............။
ျပီးပါျပီ ။
ေျမလတ္-မုိးေစြ ။
လင္းထက္ေနာင္(နတ္ေမာက္)။
ႏြံထဲက ဘ၀
လြဲေခ်ာ္မႈေတြတစ္ေလွၾကီးထဲမွအားအင္ခ်ိနဲ႔စြာထြက္ျပဴလာသည့္အလင္းေရာင္"ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း"လုိ႔ေတာင္ကင္ပြန္းတက္ေပးခဲ့မိတယ္။
ၾကိဳးစားတိုင္းမျဖစ္တက္တဲ့ေလာက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တက္လြန္းသည့္ေအာင္ျမင္မႈက တစ္ခါတရံမွေခါင္းေထာင္ျပီးလွမ္းၾကည့္တက္တယ္ေလ။
ဘ၀ရဲ႕ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းေတြက တစ္စတစ္စလုံးပါးပါးရင္း ႏွစ္ပရိေစၦဒႏွင့္စစ္ခင္းေနျပီ။ ခုထိေျခခ်စရာေျမေနရာဆုိလုိ႔မက္မက္စက္စက္မရွိေသးတာကုိပဲကုိယ့္ကု္ိယ္ကုိအျမင္ကပ္လာမိတယ္။
ေနရာတစ္ခုရဖုိ႔ မက္ေလာက္စရာအင္အားမ်ိဳးကုိ က်ေနာ္ဘယ္တုန္းကမွခ်ျပီးမေၾကြးဘူးေသးသလုိ ကုိယ္တုိင္လည္းစားသုံးခဲ့ဘူးျခင္းမရွိေသးဘူးေလ။
ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြကုိကန္႔လန္႔ကာအျဖစ္သုံးျပီး လူတစ္လုံးသူတစ္လုံးျဖစ္ဖို႔ရုန္းကန္ေနတဲ့အသုိက္ထဲမွာ က်ေနာ္ေရာ ဘယ္ေလာက္ရုိးသားႏုိင္မွာမုိ႔လည္း။
၀န္ခံပါတယ္"က်ေနာ့္မွာလည္းမာယာေတြနဲ႔"။ ဒါေပမယ့္.....သူတစ္ပါးစည္းစိမ္ပ်က္,ဘ၀ပ်က္ေလာက္ေအာင္ထိက်ေနာ္လူမွန္းသိတက္စကတည္းကယေန႔အထိမလွည့္ပါတ္ခဲ့ဖူးေသးဘူး။
အင္း...ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြနည္းေနေသးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ဘ၀ရဲ႕ျဖစ္ေျမာက္ေသာေအာင္ျမင္မႈတုိနဲ႔႔လည္း က်ေနာ္ေ၀းေနဆဲပဲေလ။
မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ေဒသမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတက္ဖုိ႔,သံေယာဇဥ္ၾကိဳးစကုိထုိးမႊသိမ္းဆည္းဖုိ႔,ဟန္ေဆာင္ျခင္းအေလ့ကုိက်ေနာ္သိပ္သည္းစြာမသုံးစြဲႏုိင္ေသးသမွ်
ေပစၥကၡဘ၀၏ေအာင္ျမင္ရာတုိ႔ႏွင့္က်ေနာ္၊က်ေနာ္ႏွင့္ေပစၥကၡဘ၀ေအာင္ျမင္ရာ"ေ၀းကြာေနဦးမည္"ဟု ထင္ပါသည္။
ေန၀င္ခ်ိန္ႏွင့္ေနထြက္ခ်ိန္ပုံမွန္အရွိန္နဲ႔လည္ပါတ္ေနတဲ့ေလာကထဲ ပကတိမုိးသားမဲညိဳ႔ညိဳ႔ကုိေလျဖင့္အလြယ္တကူဖယ္ရွားရွင္းလင္းသြားေစႏိုင္ေသာ္ျငား
ေပစၥကၡဘ၀ထဲက ႏွလံုးသား၏ခံစားတက္ျခင္းျမဴတိမ္ကုိေတာ့ လြင့္ပ်ယ္ ပ်ယ္ေလ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္သာမန္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔အေနျဖင့္အလြယ္တကူဘယ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါ့မလည္း။
က်ေနာ္....."သမုဒယအသုိက္ထဲကလူ"ပါ။ထုိ႔ေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကုိငင္မိပါသည္။ဘ၀ပင္လယ္ဆုိးမွာတက္က်ိဳးနဲ႔လည္းေလွာ္မိပါသည္။တိတ္တခိုးအခ်စ္,တူႏွစ္ကုိယ္အခ်စ္,
တစ္ဖက္သက္ခ်စ္ အသစ္အသစ္ေသာအမည္နာမတို႔ႏွင့္ခ်စ္ျခင္းတရားသမုဒယႏြံၾကားမွာလည္းေပ်ာ္မိပါသည္။ ျပန္လာထားခ်န္၊ခ်န္ခဲ့က်န္လြမ္း သံေယာဇဥ္ယာဥ္စြန္းတန္းနဲ႔ အေဖာ္မဲ့ဘ၀အေမာေတြထဲ ေႏြလယ္ကဥၾသလုိလည္းက်ေနာ္လြမ္းေမာမိပါသည္။ခံစားမႈေတြတသီၾကီးနဲ႔ဘ၀၊လုိအပ္ခ်က္ေတြတစ္ေထြးၾကီးနဲ႔ခရီးအလယ္မ်က္စိသငယ္နားသငယ္ႏွင့္ပါပဲ
ယေန႔ထိ က်ေနာ္ လႈပ္ရွားရင္းရုန္းကန္ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။
နယူတန္သည္သိက္သည္းျခင္းသေဘာတရားသီအုိရီကုိအေျချပဳ၍ ပန္းသီးေၾကြတစ္လုံးကုိအရင္းျပဳျပီး ကမၻာေျမ၏စြဲငင္အားကုိေဖာ္ထုပ္ျပသသြားခဲ့ေလသည္။
သုိ႔ဂလုိ....အျခားမည္သူကမ်ား"သမုဒယ"၏စြဲငင္အားကုိေဖာ္ထုပ္ျပသေပးႏိုင္ဦးမည္နည္း....? ။ဤသုိ႔ေတြးေတာရင္းျမတ္ဗုဒၶ၏"သမုဒယသစၥာ"တရားကုိဆင္ျခင္္သုံးသက္ၾကည့္
မိေလေသာအခါ..........
လုိခ်င္ရာမွန္သမွ်"ေလာဘ"ေၾကာင့္ျဖစ္လာရသည့္"သမုဒယ"၊လူ႔ဘ၀အတြယ္အတာၾကားမွာနစ္ျမဳတ္ေနေသာက်ေနာ့္ကုိ္ယ္ က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔လုိက္ရတယ္ေလ။
က်ေနာ္တစ္ဦးတည္းပဲလား...?။ အုိ....အမ်ားခ်ည္းပါပဲ။က်ေနာ္နဲ႔ခရီသြားဧည့္သည္အားလုံး လုိခ်င္ရာမွန္သမွ်ကုိမမုန္းႏုိင္ေသးသမွ် "သမုဒယသစၥာ"အမွန္ကိုျမင္ႏိုင္ၾကဦးမည္မဟုတ္
ေသးပါ။ သုိ႔ဂလုိ.....ဤသုိ႔ဤႏွယ္ဆင္ျခင္ေတြးေတာရင္း ဘ၀၏ျပည့္စုံျခင္းေတြေနာက္ကိုပဲ က်ေနာ္လုိက္ျမဲလုိက္၍ေနမိေလေတာ့သည္........။ ။
ခ်စ္လြမ္းေ၀(ေရႊေမွ်ာင္)
အလြမ္းေစရာ
မ်က္၀န္းတစ္ညွဳိ႔
လြမ္းဖုိ႔ဖန္သလား
သက္ထားရယ္.....။
ႏွလုံးသားႏြယ္
ရင္ႀကဳိးသြယ္အေမ့ခက္
ကြယ္....လြမ္းတတ္ခဲ႔ျပန္။
အလွမ္းခက္လမ္း
လြမ္းလွ်က္ကြ်မ္းေျမ႕
အလြမ္းေပြ႕ပုိက္
လြမ္းလွ်က္......လုိက္၍ေပ်ာ္ဦးမည္..။
ခ်စ္လြမ္းေ၀(ေရႊေမွ်ာင္)
Subscribe to:
Posts (Atom)