ေရစက္က အဆုံးသက္ကုိတမင္ဖန္တီးသြားေလေရာ့သလား အစ္ကုိ။ေကာငး္ကင္မွာ မုိးတုိ႔မဲမဲမညိဳပါဘူး၊ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ရင္ထဲမွာမဲကတည္းတက္လာေနၾကျပီေလ။
သတိရျခင္းအပုိင္းအစမ်ား၊ျပီးေတာ့ အစ္ကုိေျပာဘူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ ရင္မွာလာအိပ္စက္လုိ႔။ မွိတ္လွ်က္မ်က္လုံးနဲ႔လည္း ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိေနပါတယ္ အစ္ကုိ။
"အနာဂါတ္ကုိၾကိဳမေတြးနဲ႔ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းသာ မင္း ျပဳလုပ္။စာဖတ္ျခင္းအလုပ္ဆုိတာ ထုိင္ရင္းပေဒသာပင္ေပါက္တဲ့ကိန္းဆုိက္တာကြ၊မင္း စာဖတ္ရမွာမပ်င္းစမ္းပါနဲ႔။
ဖတ္ကြာ နည္းနည္းဖတ္။မ်ားမ်ားမွတ္၊ေက်ာ္မဖတ္နဲ႔။ခြမဖတ္နဲ႔။ေသာ့မဖတ္နဲ႔။ေနာ့မဖတ္နဲ႔။၀တၳဳဆုိရင္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြတ္ကုိ ကြတ္ကြတ္ကြင္းကြင္းျမင္ေအာင္ဖတ္။ ေဆာင္းပါးဖတ္ရင္ သူေပးခ်င္တဲ့ေသာ့ခ်က္ ျမင္ေအာင္ဖတ္။ကဗ်ာဖတ္ရင္ ရသထင္ေအာင္ဖတ္။သေရာ္စာဖတ္ရင္ အေထ့အေငါ့ကို ၾကည့္တက္ရတယ္။ေ၀ဘန္စာဖတ္ရင္
စာေရးဆရာရဲ႕ ေထာက္ျပခ်က္ကုိ မွတ္တက္ရတယ္။အတၳဳပၸတၱိဆုိ ေကာင္းကြက္ရွာ၊ရေအာင္မွတ္။ဆုိးကြက္ကုိ သခၤန္းစာယူ။ကိုယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ျပီးခ်ိန္တုိက္ၾကည့္။ ျပီးရင္ အားလုံးကုိျပန္သုံးသပ္ ။သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္သလား၊မဟုတ္ဘူးလား။ယုတိၱရွိရဲ႕လား၊မရွိဘူးလား။ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႔စဥ္းစားရတယ္။ေနာက္ အျခားတစ္ဖတ္ ဆန္႔က်င္ဘတ္ကေနေတြးၾကည့္ ျပီးမွဆုံးျဖတ္။ဒါဆုိမင္း ေလာကမွာေနတက္သြားလိမ့္မယ္" ငါ့ညီ...။
ဆုိသည္ေလးေတြကုိ က်ေနာ္မေမ့ေသာမ်က္လုံး၊မပ်က္ေသာမွတ္ဉာဏ္တုိ႔ႏွင့္ ျမင္လွ်က္ၾကားလွ်က္ပါပဲ အစ္ကုိ။
ေရွ႕ျမန္မာတုိ႔ထုံးဆန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း နံရံကုိ ေက်ာမွီရင္း ေက်ာင္းထြက္လာခဲ့ရတဲ့ အစ္ကို႔ရဲ႕ ေက်းလက္သဘာ၀ ပညာအေမြေတြက
က်ေနာ့္အတြက္ ေက်းရတက္ထက္တန္ဖုိးမ်ားစြာ ၾကီးမာခဲ့ပါတယ္ အစ္ကုိ။
ခု အစ္ကုိေပးတဲ့နည္းေတြႏွင့္က်ေနာ္ စာေတြေရးေနတယ္၊ကဗ်ာေတးဆိုေနပါတယ္ အစ္ကုိ။ အစ္ကိုေပးတဲ့ ကေလာင္ေလးကုိလည္း က်ေနာ္ဖတ္တြယ္ ျမတ္ႏုိးဆဲပါ။
အစ္ကုိေျပာတဲ့ ဟုိတုန္းက ဆရာေတြအေၾကာင္းစနည္းနာဆဲပါ။"ျမန္မာအေရးမွာ ကဗ်ာေလးေတြဆုိတာလည္း ရသေပးသည့္နယ္မွာရွိေနတယ္ကြ"ဆုိသည့္ အစ္ကုိ႔
စကားေလးကုိလည္း နားစြန္႔ဆဲပါ အစ္ကုိ။ အစ္ကုိ႔ေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ အမတ္ၾကီးရာဇသၾကၤန္ကုိ အားက်စိတ္ျဖစ္တက္ခဲ့ပါတယ္။န၀ေဒးၾကီးကုိ ႏွစ္သက္ခဲ့မိပါတယ္။
အရွင္မဟာရ႒သာရႏွင့္အရွင္မဟာသီလ၀ံသတုိ႔၏ အဆုံးမေအာက္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ေလာကနီတိကုိ တက္ေျမာက္ခဲ့ရတယ္။သင္ပုန္းၾကီးကုိ ေက်ညက္လုနီးပါး
ေထာင္ၾကက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။၀န္ၾကီးပေဒသရာဇာရဲ႕"သူဇာ"ႏွင့္အျခားပ်ိဳ႔ကဗ်ာ၊ဧခ်င္းမ်ားစြာကုိရင္ႏွီးၾကြမ္း၀င္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။နတ္ရွင္ေနာင္ႏွင့္ဓာတုကလ်ာ၊စေလဦးပုည္ႏွင့္
ျမ၀တီမင္းၾကီးဦးစ၊မျမေလးႏွင့္လႈိင္ထိဋ္ေခါင္တင္ အစ ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ဆရာမင္းသု၀ဏ္၊ဆရာမင္းယုေ၀ႏွင့္ဆရာမေငြတာရီတုိ႔အဆုံး ေခတ္အဆက္ဆက္ ကဗ်ာမ်က္လုံးေပါင္း
မ်ားစြာနဲ႔ရင္းႏွီးပါတ္သက္ခြင့္ရခဲ့ရပါတယ္ အစ္ကုိ။
ျပန္မဆုံႏိုင္ေသာခြဲခြါျခင္းက က်ေနာ္အသည္းကုိေၾကမြေစခဲ့သည္လား မသိ။ေတြးမိသမွ် အရာရာကုိအစ္ကုိ႔ပုံရိပ္ႏွင့္စကားစတုိ႔က လႊမ္းမုိးခ်ယ္လွယ္ေနၾကျပီ
အစ္ကုိ။ေနညိဳမွာ၀င္းတဲ့ေရာင္ျခည္ဟာ ေမွာင္သည့္နယ္ကုိဦးတည္သလုိပါပဲလားဗ်ာ။အစ္ကုိမရွိတဲ့ က်ေနာ့္ရာသီေတြမွာလည္း ေမွာင္မုိက္ျခင္းမ်ားမနည္းပါပဲ ၾကီးစုိးထားရဲ႕။
မငုိတက္ဖုိ႔သင္ခဲ့ေပမယ့္ ခု...က်ေနာ့္မ်က္ႏွာျပင္ထက္မွာ မ်က္ရည္တုိ႔ႏွင့္ရယ္ပါ။အစ္ကုိကုိေတာ့ အားနာရဲ႕။မွာထားရက္ႏွင့္လုိက္နာက်င့္၀တ္နည္းသူ က်ေနာ့္အျပစ္ေပါ့ အစ္ကုိ။
ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔အင္းအားမ်ားစြာ ျဖစ္ညွစ္ေနဆဲပါ အစ္ကုိ။ၾကယ္ကုိျမင္ေနရေပမယ့္ ခူးဆြတ္ခြင့္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ေနဆဲမုိ႔ပါ။"ေအာင္ျမင္မွာပါ ေကာင္းေလး"ဆိုသည့္
အစ္ကုိ႔ေက်ာင္းသား က်ေနာ္ မုိးကုိေမွ်ာ္ဆဲပါ အစ္ကုိ။အားေပးေဖာ္ အစ္ကုိမရွိသည့္ေနာက္ ေရၾကည္ရာျမတ္ႏု ေရာက္လိမ့္ႏုိးနဲ႔ က်ေနာ့္အတိတ္ေတြလည္း အေတာ္ေဆြးခဲေပါ့ေလ။
"ပစၥဳပၸန္ေကာင္းရွိသူေတြထံကုိပဲ အနာဂါတ္၏လွပျခင္းေတြေရာက္လာအိပ္စက္တက္ရုိးရွိ"ဆုိျပီး ကုိယ္ပုိင္ဖြင့္ဆုိထားတဲ့ ဒႆနေလးကုိပဲ က်ေနာ္ေလ အားကုိတၾကီးရင္ခြင္ထဲ
စြဲစြဲထည့္ထားရတယ္။စိတ္ဓာတ္ေတြ ေနညိဳမွာစုိးလုိ႔ပါ အစ္ကုိ။မိအုိႏွင့္ဖအုိကလည္း က်ေနာ္ရဲ႕တစ္ဖက္မွာ အားကုိးရာလက္ကုိစြဲလုိ႔...။ ဒီေတာ့ စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္က
ပါပါမလာတက္ဘူးရယ္ဗ်။
ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ျခင္းကုိဦးတည္ရင္း ဘ၀ကုိစစ္တလင္းႏွယ္ေက်ာ္ျဖတ္ေနရတဲ့က်ေနာ့္အတြက္ အစ္ကုိမရွိေတာ့သည့္ရက္ေတြဟာခံတပ္ၾကီးျပဳိသြားသလုိပါပဲ။
ရင့္က်က္ဖုိ႔အားထုပ္ရင္း ငုတ္ငုတ္ဆင္းသြားတက္တဲ့ေဒါသစိတ္၊အစ္ကုိေခ်ာ့သိပ္မွေပ်ာ္တက္တဲ့က်ေနာ့္အတြက္ ခုေတာ့အျမတ္ေျဖလကၤာတစ္ပုဒ္ ဆုတ္ယုတ္သြားသလုိခံစားေနရတယ္ အစ္ကုိ။"အနာကုိဒုတ္ႏွင္စြမွေတာ့ မနာရုိးလားကြ၊ေဆးခါးတစ္ခြပ္ျဖစ္ေစဦး ေ၀ဒနာကုိသက္ေစႏုိင္သည့္နိဂုံးရွိရင္ အဲဒါ အားအင္ပဲ"ဆုိသည့္
အစ္ကုိေျပာတဲ့နိယာမေလး က်ေနာ္ျပန္ေတြးျပီးေျဖရဲ႕အစ္ကုိ။ခုေတာ့ က်ေနာ္ရင္မွာ အသမာေတြပုိမ်ားလာသလုိပါပဲ။ေ၀ဒနာမ်ားစြာကုိ တစ္ေယာက္တည္းရင္စီး တင္းခံေနရတယ္။
ကုိယ့္အတြက္ျမတ္ရႈ႕ေကာင္းရုံႏွင့္မျပည့္စုံမလုံးေလာက္တဲ့ေလာကမွာ မ်က္ႏွာကုိေမာ့ေမာ့ေမာ္ေအာင္ က်ေနာ္ မနည္းၾကိဳးစားခဲ့ရတာပါ။အစ္ကုိေပးတဲ့ အားအင္မ်ားစြာနဲ႔ေပါ့ အစ္ကုိ။ခုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ေနက ညိဳေလပါေပါ့လား-?။
"တိမ္ေတြငုိလုိ႔ မုိးျဖစ္ခဲ့တာ"ဆုိရင္ က်ေနာ္ ခုလုိေနႏုိင္တာလည္း အစ္ကုိရင္နဲ႔ေက်ာပုိးခဲ့သည့္ေကာင္းကင္ေအာက္က မုိးစက္တစ္ေပါက္မွ်ျဖစ္မွာပါ အစ္ကုိ။
ဒါေပမယ့္ အစ္ကုိကဘယ္ေတာ့မွမငိုခဲ့ဘူးေနာ္။က်ေနာ္သိသမွ်ေပါ့။အစ္ကုိက အျမဲေအးဆဲတည္ျငိမ္ေနတက္ခဲ့သူ။"အပူတျပင္း"ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔အတူေနလာစဥ္ကာလအတြင္း
အစ္ကုိ႔ရင္တြင္းမွာ က်ေနာ္ရွာမေတြ႔ခဲဘူးဗ်။ေရွ႕ကဆူးရွိပါေစ သြားေရာက္ႏုိင္မည့္နည္းလမ္းကုိ အစ္ကုိ အျမဲရွာေဖြေနတက္တယ္ေလ။အဲ့ဒါ အစ္ကုိေျပာတဲ့ "အျခားတစ္ဖက္ကဆင္ျခင္ရန္အေၾကာင္း"ေပါ့။က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းအသုံးမခ်တက္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ပ်ာယာခက္ေနတဲ့ စိတ္အစဥ္ေတြနဲ႔ အျမဲတမ္း အစ္ကုိစီကုိပဲ က်ေနာ္ေျပးေျပးလာေနခဲ့မိတာလား။ေပစၥကၡမွာေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားျပီ အစ္ကုိေရ။လြမ္းေနမိေသးတယ္ဗ်ာ။ကဗ်ာဆရာလုပ္မယ္ေျပာတုန္းက "မင္း ရင္ခုိင္ရဲ႕လား"ေမးခဲ့တာေလးကုိပါ။က်ေနာ့္ရင္ေတြ လက္တေလာျပဳိေနပါတယ္ အစ္ကုိ...။ဒါဟာ အဲသည္တုန္းက မေျဖမိတဲ့က်ေနာ့္ရဲ႕ အေၾကြးက်န္ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။က်ေနာ္ ရင္မခုိင္ပါဘူး အစ္ကုိ။ဒါေပမယ့္ အစ္ကုိေပးတဲ့အားအင္ေတြနဲ႔ ရင္ကုိခုိင္ခုိင္မတ္ေအာင္က်ားကန္ထားပါတယ္ဗ်။
ေက်းဇူးပါ အစ္ကုိ...။ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕"ေျပာလုိက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ"အစခ်ီေသာ "ညီသက္ဆင္း"ကဗ်ာမ်ားႏွင့္က်ေနာ့္ရဲ႕ ဇာတိမာန္တရားေတြကုိ ႏိႈးစြးေပးခဲ့တာ၊
ေဗဒါေပ်ာ္သည့္လတာျပင္ေျခရင္းမွာ ညိဳညိဳျပာျပာကုိ သံစဥ္ထည့္ဆုိျငီးေစခဲ့တာ"၊သင္ေသသြားေသာ္"နဲ႔ေစတီျမင့္ေမာင္းပုထိုးေက်ာင္းကုိ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏုိး တန္ဖိုးထားတက္ေစခဲ့တာ၊တစ္ခါ...ဘုတ္မအီသံကုိနားဆင္ရင္း ေလာကဓံျမစ္အတြင္းက ဘ၀အေမာေတြကုိ ေျခဆင္းတစ္ပုဒ္ႏွယ္ျငိမ္သက္တည္ျငိမ္စြာေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ေစခဲ့တာ၊
ေနာက္ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕"ပ်ဥ္းမငုတ္တုိ"ႏွင့္သံေ၀ပုိ ေနာင္ေရးကို ခမ္ေျဖးေျဖးခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ေစခဲ့တာ၊၀တ္ေၾကာင္မကြာႏုိင္ေသးသမွ်"ေဗာဓိေရႊေက်ာင္းထဲကလုိ 'ေရႊစာကုိေမာင္ ဘယ္ႏွစ္၀ါသင္မတုန္း'ေမးတုိင္း ကဆုန္ဆုိင္းအေျပးႏွင္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနဦးမွာပဲကိုယ့္လူ" ဆုိသည့္
အေသာ့အေနာ့ေႏွာေသာ ျပဳံးစစဓမၼသံေ၀ေလးေတြေပးခဲ့တာ၊ျပီးေတာ့"သူကအျဖဴဆုိ ကုိယ္ကညိဳျပာညက္မယ္ ဇဲြမပ်က္တမ္း"ဆုိသည့္ ဆရာမၾကီးေငြတာရီရဲ႕
မာန္နဲ႔ ေလာကဓံကုိတြန္းလွန္ေစခဲ့တာ၊အားလုံး....အားလုံးအတြက္ေက်းဇူးပါ အစ္ကုိ။
အမွတ္တရဆုိတာ လြန္မွပုိအဆိပ္တက္တက္သည့္ ေျမြဆိပ္ႏွယ္အရာမ်ိဳးလား အစ္ကုိ။ေတြ႔ျမင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြအုိေဟာင္းသြားေတာ့မွ အစ္ကုိရဲ႕ အနႏၱေက်းဇူးကုိ
ပုိဖူးခ်င္စိတ္ေပါက္လာခဲ့မိသလုိ သတိရစိတ္လည္းပုိခဲ့မိရဲ႕။"ေနထြက္သျဖင့္'ေန'ဟုသိတဲ့ အသိမ်ိဳးထက္ တန္ဖုိးျဖတ္မရတဲ့ အသိအျမင္မ်ားစြာ က်ေနာ့္ကုိ အစ္ကုိ
ခ်ေၾကြးခဲ့တာပါလား"ဒီအသိစိတ္က က်ေနာ့္အတိတ္,အနာဂါတ္,ပစၥဳပၸန္ ကာလသုံးပါလုံးကုိ လႊမ္းျခဳံေနဦးမည္မွာ အေသခ်ာပါ အစ္ကုိ။ထုိေၾကာင့္လည္း ယူၾကဳံးမရစိတ္,ႏွေမ်ာတသစိတ္တုိ႔ ရင္၌ တလိပ္လိပ္တလွ်ပ္လွ်ပ္ တိုး၍တိုး၍တက္လာေနဆဲပါ။ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဒီေတးကုိ ဆုိပါသည္ အစ္ကို။
တမ္းတသည္ဟု ေျပာရမလား။အမွတ္တရသီသည္ဟုပဲ ဆုိရမလား။ေဆြးေျမ႔ေနတာမဟုတ္သည့္ လတ္ဆက္ေသာအလြမ္းနဲ႔ႏြမ္းနယ္ေနေသာရင္မွ ေအာင့္ေမ့ျခင္းေတးကုိ
အကၡရာေတြနဲ႔က်ေနာ္သီကုံးၾကည့္လုိက္တာပါ။ျပည့္စုံလိမ့္မည္ဟုေတာ့ စိကူးႏွင္ေတာင္က်ေနာ္ မမွန္း၀ံ့ပါဘူးေလ။ထင္ျမင္ဖုိ႔ဆုိတာ ေ၀းေပါ့။ရင္၌ ႏြမ္းေလ်ာ့ေနသည့္
ပူေဆြးခ်င္းေတြ အထုိက္ေလွ်ာက္ေျပေလွ်ာ့ေစဖုိ႔ ရည္ညႊန္းရင္းသာျဖစ္ပါသည္ အစ္ကုိ။
ေနညိဳမွလွမည့္ညေနခင္းထက္ အရုဏ္မနက္မွာ အားအင္ျပည့္၀စြာထြက္ျပဴလာစဆည္းဆာႏုႏု ဘ၀တစ္ခုကုိ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစ အစ္ကုိ။
"အစ္ကုိ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ"။
အစ္ကုိခ်စ္ေသာ ညီငယ္.....
လင္းထက္ေနာင္
(သို႔)
ခ်စ္လြမ္းေ၀(ေရႊေမွ်ာင္) ။
15,1,2013 ။
No comments:
Post a Comment